maandag 28 november 2016

Sloffen.

Voor een neefje maakte ik een verjaardagscadeautje. Foto's op model lukten niet, dus deed ik van ander model.




 

 Patroon: Puschen van Klimperklein
Leer: stalen vanuit een meubelwinkel

zaterdag 26 november 2016

Streelzacht en blingbling. Een sweater.

Veel zag je me nog niet verschijnen als fotomodel. Zowel omdat goeie naaisels als goeie foto's geen sinecure zijn. Maar af en toe vind ik het resultaat wel te pruimen.

Ik wilde een trui voor me maken met van dat nepbont, zoals Sarah dat zo goed kan.Omdat een beetje bling net iets meer geeft - mensen kijken meer naar de stof en minder naar de pasvorm, leek me dat een veilige keuze. Daarnaast vind ik dat ook wel mooi. Uiteraard.




Stoffen:
blingbling summersweat: Penelope Menen
blingbling nepbont: Van Gool

zaterdag 12 november 2016

Slaap lekker met Winnie de Poehp


Een schattige flanellen kussensloop in de kringloopwinkel, en mijn twisted mind zegt "yeah, naaien!". 't Is dat ik geen stof genoeg heb. Pyjama's genoeg, dat had het kind nog niet, et voilà, mijn aankoop was verantwoord.

Ik freestylede met mijn patroon - echt waar, mijn schoonmoeder lachte mij uit, ook al beweert ze nog steeds van niet; misschien houd ik het er maar op dat ze mijn werkwijze wel amusant vond.
De broek is een ruw en breed geknipte Cisse. Het pyjamahemd is, wel ja, een ruw en breed geknipte Lars met wat aanpassingen zodat er een overlap is voor de knopen.

De setting is mijn ouderlijk huis, respectievelijk veel te vroeg in de ochtend, gisteren elf november, de datum die door vele kindertjes gekend staat als Wapenstilstand Sint-Maarten.

Zijn gezichtje was goud waard, want chocola en Lego, da's toch helemaal de max.

Een kussensloop heeft over het algemeen twee zijden, zelfs die in de kringloopwinkel. Het Teigetje werd dus vergezeld van een Winnie. In een hilarische bui besloot ik er Winnie de Poehp van te maken (ik weet het, rollen over de grond van het lachen). Timo daarentegen was best ontgoocheld dat hij de beer niet kan zien. Het argument dat zijn papa ook nog een pyjama in de donkerblauwe contraststof zou krijgen, deed hem ook niet verzinnen - dan vind ik papa zijn pyjama ook lelijk. Ik had mij er al bij neergelegd dat hij zijn broek dus steevast achterstevoren aan zou doen, maar ondertussen lijkt hij het probleem vergeten te zijn. Klein hoeraatje, want Winnie komt echt veel mooier uit op zijn billen.


Stof: Winnie en Teigetje - flanel uit de kringloopwinkel
donkerblauwe flanel, streelzacht en warm

maandag 7 november 2016

Sloffen en wat minder haar

Onze kleine dame liet voor het eerst een coupe knippen - jaja, lach maar. Haar pluimpjes eraf, zoals de kapster zei, vind ik niet zo goed klinken.

Deze gebeurtenis hoorde uiteraard gedocumenteerd.

En kijk, ze heeft haar nieuwe sloffen aan. Sloffen waar ze al niet meer in kan, want ze zijn wat te smal. Kijk dus maar goed. 

 
Wie weet gaan we nog wel eens naar de kapper.



Patroon sloffen: Kimperklein
stof: lederstalen vanuit mijn papa zijn winkel

woensdag 19 oktober 2016

Een cadeau voor hem en haar. Een Billie.

Laat ons een kat een kat noemen en maar meteen zeggen dat ik niet de meest romantische man heb. Hij heeft gelukkig extreem veel andere kwaliteiten, maar attent zijn is gelijk niet zijn sterkste kant.
Eerder deze maand vierde ik mijn twenty-something (aan jullie om in te vullen dat something, wel ja, negen, betekent). Ik had het eerlijk gezegd niet meer verwacht, maar een gelukkige verjaardag werd mij uiteindelijk toch toegewenst, om 19.30 uur 's avonds. Nadat ik er eigenlijk zelf om gevraagd had, maar goed. On the plus side: hij had er 's morgens wel even aan gedácht dat het mijn verjaardag was, hij was het mij alleen vergeten te zeggen. Awel ja.

Om maar even te duiden waarom ik mijzelf maar een cadeautje gegeven heb: De Billie van Zonen09. Want vorige maand was hij jarig. En ik was het niet vergeten, en ik had het hem wel gezegd, maar ik heb toch ook heel erg aan mezelf gedacht toen ik hem een trui beloofde. Kwestie van als koppel wat in evenwicht te zijn, nietwaar.

Afgaande op de matentabel maakte ik een 54 die ik op de heup deed uitlopen op een 56. De volgende keer mag het aan de schouders wat smaller, maar voor de rest zit het als gegoten, vind ik.
De stof is een stevige viscosetricot die ik vond bij Mandemie in Ieper, en die leende zich perfect tot stripeblocking, wat dan ook maar gedaan werd. Want eigenlijk werd er een polo gevraagd, maar dat zag ik niet zo goed zitten. Knip- en naaistress voor de echtgenoot, da's wat anders dan voor de kinders, don't you feel me sista's? Door het voorpand te verknippen hebben we die polovraag in ieder geval mooi gecounterd. Ha.
Het resultaat is een lichte pull, en de echtgenoot was blij. Zo blij zelfs, dat ik toch een cadeautje kreeg, want hij ging voor mij en de blog op de foto. Voila. Wat liefde is. Dat bedoel ik.






En toen was er een photo bomber, en was ik helemaal gelukkig.

Patroon: Billie voor volwassenen (Zonen09)
Stof: Mandemie, Ieper


maandag 10 oktober 2016

Een Lars.

Er ligt wat stof op mijn blog. De reden raadt zich al raden. Een hint? Tik tak tik tak. Zoiets. 
Ik wil graag betere foto's kunnen maken. Voor de blog, en voor mij. Ik onthoud al zo slecht, en alles gaat al zo snel, dus herinneringen vastleggen lijkt mij wel een goed project.
Per geluk goeie foto's nemen is een begin, maar een mens mist dan toch wel wat momenten. Een cursus fotografie leek mij daarom een goed idee. Een heel goed idee zelfs, tot bleek dat ik niet alleen een avond per week in de les zou zitten, maar op andere avonden, ochtenden, middagen en nog wat tussendoren ook aan het fotograferen zou zijn om mijn opdrachten binnen te kunnen geven. Oeps.
Het spijtige aan de zaak is dat ik het gewoon wil kunnen, 't is geen passie. In de klas merk ik dat ik een middelmaat ben, misschien hang ik zelfs aan de staart. Fotograferen is voor mij een middel, geen doel. En daarom vreet dat wel aan mij, die tijd die ik niet kan gebruiken om te naaien.  Of te bloggen.

Maar kijk, voor Lars wil ik wel een uitzondering maken. Sinds ik bij de Moiano ontdekt heb dat jassen maken niets onoverkomelijks is, vind ik dat een overheerlijk project. Die kinderen dragen dat stuk dagelijk. Dagelijks! Kind blij, moeder blij. Moeder dolblij.

Ikzelf lag een hele week in de lappenmand. Te beginnen op mijn verjaardag nota bene. Ouder worden, 't zal niets voor mij zijn. Dit weekend kwamen oma en opa langs om zich over de kinderen te ontfermen, zodat ondergetekende zich nog eens kon omdraaien in bed. Of ze het toevallig zagen zitten om de winterjas te fotograferen voor de blog? Twee uur en honderd foto's later bleek het antwoord 'ja'. 

Timo koos zelf de stof. Ik had vermoed dat hij voor een softshellprintje zou gaan, maar hij koos een simpel rood. Makkelijk voor mij, en minstens even goed, als ik het resultaat bekijk. 
Hij zou in een 110S passen, maar ik maakte voor de zekerheid een 110. Lars is op zich geen winterjas, dus er moest nog wat voering tussen, en bovendien groeit het kind wel eens af en toe.
Met de grote zak is het jong zot tevreden, da's zijn speelgoedzak. De extra paspelzakken (niet in het patroon) scoren ook, zo kan hij zijn handen warm houden. 

De jas is gevoerd met tricot, dat is wat gezelliger dan katoen in de winter. De mouwen kregen een gladde, maar met wattine doorstikte voering, zodat die toch ook wat extra warmte zouden hebben. 

En de kap, da's een echte meerwaarde. Toen de jas nog kaploos, maar toch al af was, kreeg ik van de zoon te horen dat er precies toch wel iets ontbrak. Uiteraard ging ik daar volledig mee akkoord, alleen stik ik iets trager dan ik denk.
't Is een full-option kap. Ik heb er koordstopelastiek, koordstoppers en van die professionele eyelets in gestopt. Voor die laatste heb ik gemiddeld twee stuks per gat kapot geklopt voor het in orde kwam, en ik hoop, eventueel zelfs blootknies, dat ze blijven hangen, maar 'k geloof er toch niet helemaal in. Zelfs niet blootknies. Gelukkig rafelt softshell niet, en is het voor de zjaar, die ringetjes. Ik heb het middendeel van de kap overigens ook doorgeknipt en er een velcro flap tussengestopt, zodat je op die manier ook kunt aanpassen. Niet dat het nodig is, want de pasvorm van de kap is eigenlijk sowieso geweldig.



 


Een camouflagejasje kun je het niet meteen noemen; zichtbaar des te meer. Ik kocht op Aliexpress fluorescerende paspel, en ik ben supertevreden over de kwaliteit. Veilig in het verkeer, meneer!
Dank u voor de fijne namiddag, oma en opa. Dank u voor de foto's.


Buitenstof: softshell bij Van Gool 
Binnenstof: Lillestoff Indianerwelt Kombi
Tussenvoering: Wattine
Kapfournituren: Veritas

donderdag 1 september 2016

Een Just Knot It.

Zomerjurkjes, daar doen we niet meer aan, zo dacht ik half augustus.
En toen begon de hittegolf. Dus eh... Awel ja, foto's hé.



Dat ik nog het nieuwe patroontje van Mind The Whale wou uittesten, hielp natuurlijk ook om mijn dochter in het nieuw te steken. 


Eigenlijk is ze nog te klein voor een Just Knot It: op borst en heup mist ze 2 à 3 cm. Een jurkje met doorgroeimogelijkheden voor volgend jaar dus. In die optiek wilde ik voorzienig zijn, en knipte ik alles met 1,5 cm naad voor eventuele aanpassingen anno 2017. Maar dat werkt dus niet hé. Te veel bochten en punten, dus ik heb die naadwaarde terug getrimd. Het is ook niet mijn netste jurkje ever (kuch), maar goed, het resultaat is toch al schattig.

Alleen die buik hé. Mijn minidochter heeft een maxibuik. Dat merkte ik al  bij ... alle kledij. T-shirts kruipen omhoog tot crop tops, bij katoenen jurkjes moet er nogal eens getrokken worden om de rits dicht te krijgen... En hier, hier is de riem te krap. Ondanks de overlappanden geraakt ze niet vlot in de jurk. Eens aan, blíjft hij dus aan. 
Maar babybuikjes smelten weg als kindjes beginnen te stappen, niet? En laat mijn dochter nu net deze week haar eerste pasjes gezet hebben, de Instagrammvolgers hebben het al geweten. Alsof ze wou zeggen "dat jurkje, dat wil ik wel kunnen dragen". En daar ben ik wel blij om.



Patroon: Just Knot It van Mind The Whale
Stof: Timeless treasures - Flamingo sunset van bij Les Lisettes

vrijdag 26 augustus 2016

Een jumpsuit. Voor mezelf.

Kijk, in een reactie op deze post ging ik met de billen bloot. Toegeven dat ik voor mezelf aan't naaien was seg. En dan antwoord krijgen dat ze er benieuwd naar was. Een van de naaibloghelden in dit land dan nog wel. Shit.

Ik weet niet hoe dat bij jullie zit, maar naaien voor mezelf, da's toch een lastige. Hier en daar heb ik al wat gemaakt, maar er is nog maar één ding op de blog geraakt. Ik ben kritischer en het is moeilijker, dat is geen geweldige combinatie om tevreden te zijn met je werk.

Enfin, ik was met mijn schoonmoeder en haar schoonzus aan't stoffen shoppen. Toen we zo allemaal voor de spiegel stonden met die stof voor ons gedrapeerd, leek het mij toch geweldig goed af te gaan. Van etnische printjes blijf ik normaalgezien weg, maar ik zag er een jumpsuit in. Iets van overmoedig, en grenzen verleggen.

Ik kocht behoorlijk wat stof die dag (27 m, weet u nog?), en deze móest er echt het eerste aan geloven, uit schrik dat hij anders in de stoffenkast zou blijven liggen. Missie geslaagd.
Nu moet ik er alleen nog voor zorgen dat hij niet in de kledingkast blijft hangen.











Stof: merkloos bij Hendrika - Leemskuilenstraat in Bocholt
Patroon: Lutterloh 158/159 


donderdag 18 augustus 2016

Timo's Taal #6

De waarheid komt uit een kindermond. En veel leutigheden ook. Hierbij een kleine bloemlezing van de voorbije maanden:

De Karrewieters hebben onze school goed gevonden op televisie!
In Timo's universum zweven de zesdeklassers van zijn school ergens op de antenne. De verbazing op zijn gezichtje toen hij de kinderen herkende - goud waard!

Twee keer is leuker dan één keer. 
Timo kwam te weten dat we twee keer zouden overnachten in Sunparks, en hij keurde het goed.

Da's zo warm als de binnenkant van een vulkaan.
Hij dekte me toe met twee fleece dekentjes, omdat ik ziek was.

De andere landen mogen ook niet meer meespelen!
In het hoofd van onze zoon zijn de Rode Duivels wereldkampioen.
Of hij kan niet goed tegen zijn verlies, en projecteert dat. Dat kan ook.

Een nieuwe splinterslee.
Ik veronderstel dat hij het net anders bedoelde.

Konijnvis.
Tonijn.

Rozebottenthee.
Een vriendinnetje van hem noemt dat prinsessenthee. Ik zie de link. 

Amélie, ik vind het niet lief dat je je boterhammen op de vloer gooit, maar ik vind het wel lief dat je 'broer' hebt proberen te zeggen.
Hij is plichtsbewust en in de wolken omdat zijn zus 'buh' zei. Hartjes. Toch?



vrijdag 12 augustus 2016

De Hoppejumpsuit (KCW August #2 bis)

Ok ok, gisteren had ik het al over dit kledingstuk. Hoe ik ertoe gekomen ben de Hoppe te hacken, lees je hier. Maar kijk, mijn model heb ik ondertussen thuis in bed gelegd, en ik vond de foto's de moeite waard om er nog een postje aan te wijden. Bij deze.
Ik kan geen favoriete foto kiezen. Jullie?





 

Patroon: Hoppejumpsuit van Straightgrain
Stof: Lily Balou - Tricot Mosaic Red van Mon Depot

donderdag 11 augustus 2016

Een Hoppejumpsuit. (KCW August #2)

Omdat de crèche nog een weekje gesloten is, mocht ik mijn kinderen bij oma droppen. Beide oma's wonen op minstens een uurtje rijden, dus wij doen steeds van logeren. Dat betekent kindjes missen, maar ook een zee aan tijd. Daardoor is iedereen wat uit zijn ritme, en stond naaien niet meteen op de planning. KCW-vriendelijk? Not at all. Maar kijk, het kan verkeren. Ons etentje dinsdag was heel gezellig, als in gezellig tot één uur, en de date gisteren met de echtgenoot werd daarom afgelast wegens te moe. Met beider instemming, als ik mij even mag verdedigen.
Dat hij dan geklust heeft tot 21.45, en ik genaaid tot 23 uur, dat doet er nu eventjes niet toe.

Ik nam een stofje uit de kast dat er -zoals steeds- al eventjes lag. Gekocht als Charlie voor de zoon, of een Billie met polosluiting, of weet je, misschien wel een zomertopje voor mezelf. Maar het werd iets voor de dochter. Een Hoppe. Ik had slechts een half metertje gekocht, maar doordat de tricot in beide richtingen rekt, kwam ik net toe voor een jumpsuit in maat 1,5 jaar. Zakken vind ik voor een dreumes volledig overbodig, en achteraf gezien kwam mij dat qua stofhoeveelheid ook heel erg goed uit.

Ik had ergens gelezen dat het een patroontje is dat heel snel genaaid wordt. Ik herinner mij een halve voetbalmatch, dus dat moest wel te doen zijn om op een avond af te krijgen. 
Maar kijk, ik ben dus trager. Of de tester in kwestie was niet moe, dat kan ook. Stof kiezen, zien hoe je het patroon het beste legt om alles eruit te krijgen, knippen, en ik ben al meer dan een uur verder. 

Ik had alle stukken voor mij liggen toen een hersenkronkel mij er attent op maakte dat ik misschien wel fout geknipt had. Misschien wel of misschien niet, ik was een beetje moe. In ieder geval had de hersenkronkel me overtuigd dat het achterpand enkel lager is dan het voorpand bij de halterversie. Ik controleerde niet. Ik was een beetje moe.
Ik knipte dus een extra bovenstukje, besloot van die zijde het voorpand te maken en er nog iets leuks mee te doen. Enter een frulleke. Ik zette alles aaneen zodat ik opnieuw een volledig voorpand had, en mij aan de handleiding kon zetten.
Toen merkte ik dat het achterpand toch lager is (ah ja), en van mijn oorspronkelijke voorpand werd een stukje afgeknipt. Ik wil maar zeggen, ik was een beetje moe.

Er staat expliciet vermeld dat  de Hoppe niet ontwikkeld is voor pamperpoepjes, dus verlaagde ik het kruis met een goeie cm, opdat het tussen de beentjes niet zou trekken. Ik hield de eerder deze week gemaakte Lila in het achterhoofd, en zorgde ervoor dat het kind makkelijk te verversen is door drukknoppen te voorzien in de binnenbeennaad. Mijn Leven met 4 helden paste deze truc ook al toe en schreef hier een korte handleiding hoe je het patroon aanpast.

Mocht je je afvragen of het een makkelijk patroon is, het antwoord is ja. Zelfs als je een beetje moe bent. En een jumpsuit kan ingenieus in elkaar zitten, zo is nu ook bewezen. Ze hebben dat goed gedaan, An van Straightgrain en Fabienne van Honderdachtentwintig.

Morgen ga ik de kinderen ophalen. Ik vraag me nu al af of ik de dochter ga willen opeten, eens ze haar jumpsuit aan heeft.



Stof: Lily Balou van Mon Depot
Patroon: Hoppe jumpsuit van Straightgrain

dinsdag 9 augustus 2016

Een Lilajumpsuit. (KCW August #1)

Hij is er weer: de Kids Clothes Week.
Het concept? Een week lang naai je elke dag een uurtje om de garderobe van je kinderen aan te vullen.
Simpel? Bwa neet. Donderdag hoop ik nog een terrasje mee te pikken, morgen heb ik een date met de echtgenoot, en deze avond komen er vrienden over de vloer.
Basically had ik dus gisteren om te naaien. En dat heb ik gedaan. Mijn neef is in de lente voor de tweede maal papa geworden, en dat klein prutske had nog geen naaisel gekregen van me.
En wat naait Jozefien als babygeschenkje? Allemaal in koor: een Liladress!

Op het geboortekaartje staat een wei/bostafereeltje met diertjes, en de tekenstijl is zo schattig dat het bijna aaibaar wordt. Daar had ik nog wel een goed bijpassend stofje voor! Ooit gekocht bij Liesellove, en nu klaar om verknipt te worden.
Voor meisjes maak ik graag de basisversie met stolpplooi, maar hier leek me de jumpsuit het beste passen bij de 'babystoere' print. Omdat details nu eenmaal het verschil maken, speelde ik met de kleur van de drukknopen. In kleur afwisselend op alle mogelijke manieren: naast elkaar, maar ook aan binnen- en buitenkant. Op de fronsmouwtjes ben ik verliefd.  En het strikje dat rond de zak genaaid zit, vind ik ook geweldig schattig. Het maakt het geheel terug heel meisjesachtig.

Dus nu, de foto's.
En daarbij vraag ik mij af: hoe doen doorwinterde KCW'ers dat? Om 22.40 werkte ik het pakje af. Ik kon een foto met veel ruis instagrammen.
Deze morgen in de vroegte heb ik het grootste raam in huis uitgezocht en snel wat foto's genomen.
Van een model is er sowieso geen sprake, dus dat maakt het wat makkelijker. Maar  toch. De middagpauze dient vandaag niet om te eten, maar om een blogpost online te gooien.
En ik doe dit waarschijnlijk maar één keer deze week.
Mensen die iedere dag een blogpost online zetten, zonder weerbarstig kind, met heldere foto's. Werken die niet? Of spelen die gewoon vals?