woensdag 30 juli 2014

Soep, en ander eten

Gisterenavond mocht ik mijn klein venteke ophalen  bij oma en opa.
Hij zag mij, er verscheen een hele brede glimlach, en toen wees hij naar zijn kom: "soep!"
Dat was dus een warm welkom, letterlijk. De nuffelbeeee kwam na de soep. First things first, en na een klein uitstel (dat maakt de honger alleen maar groter, om in de soepsfeer te blijven) klemden die armpjes van dat kleine grut stevig om mijn lijf. Heerlijk.

En wat doet een moeder dan, na elf dagen dat kind te missen: heel veel foto's nemen. Iedere seconde was precies speciaal.

En hopla, dan kunnen we dat hemdje (sinds 10 uur al in de was, te hard gespeeld) ook nog eens op model showen.










vrijdag 25 juli 2014

Het eerste zomerhemdje

Ik naai ondertussen een jaartje. Halfweg juli vorig jaar heb ik in de Lidl een Singermachientje gekocht. Het stikte vooruit en achteruit, en zigzagde, en had zelfs een knoopsgat.
Ik miste echter een stretchsteek. Je kunt natuurlijk flauw zigzaggen, maar ik vond dat niet mooi. Dat komt vast gedeeltelijk door het feit dat het nog niet even recht was allemaal, maar ik vind dat nu nog steeds niet mooi (of zou ik nu nog steeds af en toe niet even recht stikken? *moment van bezinning*).
Bon, ik ben dus een tricotmadam. T-shirtjes voor mijn kleine man, ja hoor.
En zéker sinds ik in de winterperiode mij een overlock aangeschaft heb. Dat stikt als een trein, werkt alles ondertussen mooi af, én... het rekt mee! Voilà, de superfan van de overlock zit aan de andere kant van de - op zijn minst gedeeltelijk- imaginaire internetkabel.
Maar een  deftige naaimachine, goh, dat miste ik toch ook wel. Ondertussen was ik al overgeschakeld op een oeroude Brother. Heel degelijk, maar net iets te simpel: een knoopsgat kon hij niet, een blindezoomsteek bijvoorbeeld ook niet. Ik heb dat eens handmatig proberen uit te testen: eindje stikken, naald naar links zetten, stik, naald terug goed zetten, eindje stikken en ga zo maar door. Het resultaat, mijn beste dames en heren, was een vollere vuilnisbak (enkel de stof werd erin gekieperd hoor, die machine moest mij nog een eindje depanneren).
Maar die arme Brother was gewoon op: de naaipedaal moest ik telkens opnieuw assembleren, want die viel helemaal uit elkaar. En af en toe verloor ik een onderdeeltje: aan de keukentafel, in het Femmalokaal...
Als de gelegenheid zich mocht voordoen, dan zou ik mij in ieder geval een deftige machine kopen. Een supermooie kans kwam voorbij dankzij een hele lieve dame die zich ingezet heeft om mooie voorwaarden te verkrijgen. Via haar groepsaankoop heb ik mijn nieuwe Bernina op de kop kunnen tikken.
Hoog tijd om mijn katoenvrees te overwinnen dus.

Een Theo van Zonen09 zou het worden: dankzij de duidelijke fotohandleiding perfect voor een beginner.

Aan lange mouwen wilde ik mij nog niet wagen, maar met dit goede weer hoeft dit gelukkig niet.

Aanschouw hier het resultaat:


Om de print te laten doorlopen had ik helaas niet genoeg stof, en misschien ook niet genoeg knowhow... Maar laten we het nu maar op niet genoeg stof houden. Ik kocht dit katoentje bij Liesellove in een opwelling, zonder enig idee te hebben van de benodigde hoeveelheid. Een  half metertje blijkt heel nipt, maar net gelukt.
Hopelijk valt de Theo niet te kort uit. Het blijft nog even spannend, want dinsdag komt mijn kleine man terug van logies bij oma.

De paspel komt van de markt in Maastricht. Blijkbaar zijn er ook verschillende soorten, want deze was dichtgestreken in plaats van dichtgestikt. De paspel ontmantelen om het touwtje wat korter te maken zat er dus niet in, maar goed, zo ging het ook.

Ik vond een hemdje maken een pak werk, en ik ben er nog helemaal niet klaar voor om jullie detailfoto's te laten zien, maar het was een mooie leerschool, en ik heb zin in meer!

Stof: Liesellove
Paspel: markt in Maastricht

donderdag 24 juli 2014

Feest, Inge Snuffel en Mamarina geven weg!

Kennen jullie Feest in't Knutselbos?




Een heerlijk boek lijkt me dat! Ik heb het nog niet in mijn bezit, maar manlief heeft de hint gekregen dat dat wel een héél leuk verjaardagscadeau zou zijn. Nog enkele maandjes geduld, en mijn wens af en toe herhalen, en dan komt het vast in orde...
Dan waag ik me gegarandeerd ook aan dieren en poppen waar de vrolijkheid vanaf spat. Ik word er instant blij van, als ik zulke figuurtjes zie opduiken.

Ondertussen geven de auteurs, Inge Snuffel en Mamarina een zalig zakje met extra leuks weg.
Allen daarheen!

woensdag 23 juli 2014

Tijd stelen

Uit mijn vorige bericht bleek het al: net als vele anderen heb ik nood aan zo'n ouderwetse koffiemolen. Lustig aan die zwengel draaien, en tijd creëren!

Aangezien dit nog nooit echt als effeciënt bewezen is (die tijd, die maak je wel, maar ben je tegelijkertijd ook alweer kwijt), probeer ik op een andere manier mijn vrije tijd te pakken te krijgen.

Vandaag lukte me dat behoorlijk.

Ik heb een simpel projectje op stapel staan, en mits de nodige voorbereiding (want je gaat écht niet met een drie meter lange lap stof de trein op) kun je tijdens een reguliere werkdag al wat gedaan krijgen.


Gisterenavond was ik dus nog druk in de weer met mijn lappen te knippen, deze morgen kon ik al pendelend de juiste vorm aftekenen. Leve de rustige treinen!




Op een schitterende dag als deze trek ik tijdens mijn middagpauze naar het park, en daar werd nog wat geknipt.


Ongenaaid is zo'n lapje ook al heel nuttig om je hoofd te rusten te leggen en te genieten van de stralende zon. Heerlijk!

maandag 21 juli 2014

De aanzet om opnieuw te bloggen

Heel eerlijk, sinds ik het naaigebeuren online volg om inspiratie op te doen, kriebelt het wel om zelf opnieuw te beginnen schrijven. Maar niemand heeft nood aan nóg een blog met werkstukjes van een beginner, en ik heb toch helemaal geen tijd om te bloggen.
Punt 1 is waar, en punt 2 nog meer, maar ik heb een reden gevonden om het tóch te doen (en nee, "graag doen" was niet goed genoeg):
Blijkbaar worden op blogs giveaways gegeven. Ik deed aan eentje mee, en won!
Linde vroeg me om een fotootje van het maaksel te laten zien, et voilà - niet alleen foto's, maar ook een blogbericht.

Ik had er geen rekening mee gehouden dat de Michael Millerstofjes slechts een stofbreedte van 110 cm hadden. Het plan om een cowboyhemdje te maken heb ik dus opgeborgen.

Ik dacht: we beginnen bij het begin, en gaan ook voor een omkeerbare kleenexdooshoes volgens haar wijze.  Als beginner kom je er niet aan onderuit, aan dit projectje, want oh, die zakdoekendoos is toch echt niet mooi.


Wij kopen geen Kleenexdozen, maar een goedkope variant. Daarom heb ik niet de moeite genomen het patroon af te drukken; ik heb mijn zakdoekendoos gewoon zelf kapotgemaakt om als patroon te laten dienen. Uiteraard kon ik niet wachten tot er een doos leeg was, dus heb ik die nadien terug mooi dichtgeplakt (goed zichtbaar op de tweede foto). Omdat onze zakdoekendoos geen statisch object is, en her en der geplaatst wordt, wou ik zeker zijn dat ik niet alleen de hoes vast had wanneer ik die nog eens op een ander hoekje van de kast zette. Twee knoopsgaten door het biais, en lipjes met een velcrootje. Hopla, verplaatsbaarproof, dat ding!



De tweejarige zoon is helemaal fan, als hij op het potje geweest is, moet hij een "mooi papietje" in plaats van de reguliere rol.

Iets anders waar de zoon ook dol op is (eigenlijk is hij dol op alles wat mama naait), zijn de slabbetjes.

 Hij heeft er eentje uitgetest tijdens het eten, maar het was een ontgoocheling: mama had namelijk het babymaatje gemaakt en zijn bordje paste er dus niet op.

Om het goed te maken, heb ik nog een zeverslabbetje voor hem gemaakt. Gelukkig zevert het kind niet meer (behalve als het te veel babbelt, want dat kan hij als de beste), en ik hoefde dus alleen maar te denken aan de esthetiek: die badstof hebben we mooi aan de kant gehouden en het zijn twee katoentjes geworden. Op de bolletjeskant heb ik een cowboy geappliceerd. 



Zo, dit was hem, mijn eerste échte blogbericht.  Want laat ons eerlijk wezen, het vorige telt eigenlijk niet mee.

Aangezien ik mijn tijd om te naaien al moet stelen, en dus nog meer het boevenpad op moet gaan om een verslagje van de naaisels gepubliceerd te krijgen, mogen jullie niet verwachten dat dit een superactieve blog wordt. Maar ik doe mijn best om hem up-to-date te houden. Want naaien en schrijven, da's toch echt iets voor mij.

Cowboystof: Michael Miller (giveaway Juliette & Jules)
Handdoekstof slabbetje: verknipte handdoek (Zeeman)
Bolletjeskatoen: stoffenspektakel

Jozefien neemt de draad weer op

Hier is ie dan, mijn -opnieuw- eerste blogbericht. In  een ver verleden (laatste blogbericht begin mei 2008, zo heeft Google netjes voor mij opgeslagen), heb ik mijn Duitslandervaring neergepend. Ik heb een half jaar in Leipzig gestudeerd en ik vond het fijn om mijn vrienden en familie blogsgewijs op de hoogte te houden. De achtergelatenen vonden het fijn om blogsgewijs op de hoogte gehouden te worden. In die mate zelfs, dat ze mij ervan overtuigden om verder te bloggen eens ik Leipzig opnieuw voor Brussel geruild had. Dat bleek echter geen succes: de dooddoener was een te saai leven om over te schrijven, en een te druk leven om tijd te maken om erover te schrijven.

Maar hey, deze feniks komt net uit haar ei gekropen! Ditmaal is mijn doelpubliek niet zo beperkt, ik schrijf voor ieder die het wil lezen.Want jawel, Jozefien neemt de draad terug op! Met het schrijven, deze keer over naaien. Bij deze is het eerste woordgrapje gelanceerd.

Ik hoop van harte dat ik de tijd blijf nemen om jullie op de hoogte te houden van mijn creatieve uitwassen. En ik hoop even hard dat die uitwassen vaak genoeg voor publicatie vatbaar zijn.

Tot gauw
Jozefien