woensdag 20 juli 2016

Een Moianocoat

Vorige week, toen de kindjes bij de schoonouders op vakantie waren,  draaide de naaimachine overuren. Naast de trui voor Timo, maakte ik ook het nieuwste jassenpatroon van Straightgrain voor Amélie.

Het viel mij geweldig mee om het jasje te maken. Er zijn best veel patroondelen, en het is behoorlijk tijdsintensief, maar het is echt niet moeilijker om te maken dan pakweg de Tinny, die je hier en hier en hier al kon zien. Mijn schrik, 't was nergens voor nodig. Daarenboven vind  ik de jas zo geslaagd, dat ik hem overal mee naartoe sleep, fris of heet. (Liever heet, trouwens). Iedereen die niet te hard tegenstribbelt, krijgt de jas in zijn handen geduwd, gewoon om er eens naar te kijken, en te zeggen 'oh waw Jozefien, zo mooi'. En dan blink ik in mijn vel.

De stof vond ik bij Hendrika -zeg maar Hennie - aka sinds kort de vlam van de peter van mijn man. Topvrouw, dat heb ik zo gezien.
Zij is retoucheuse. Vroeger, toen haar echtgenoot nog leefde, stikten ze ook maatwerk. Op haar eentje kan ze dat niet aan, en ze heeft besloten haar hele stoffenvoorraad van de hand te doen aan bodemprijzen. Ik moet toegeven dat je even moet zoeken, maar kijk, ik heb er 54 euro uitgegeven, en alle stoffen zijn geprijsd aan 2 euro per meter. 't Is dus eigenlijk maar een béétje zoeken hé. Allez ja. Wie ook zijn slag wil slaan, 't is in Bocholt te doen.

Voor het jasje zou ik voor simpel gaan. En toen zag ik Annicks exemplaar,en wou ik toch paspel. En toen zag ik Lies haar exemplaar en wou ik toch strak. En toen ging ik uiteindelijk toch maar all the way. Plooitjes, paspelzakken die ze nooit zal gebruiken maar die ik toch eens wilde oefenen, gerimpelde mouwkoppen (zo mooi!), et cetera.

Ik heb het jasje gevoerd met een tricot van Lillestoff, die al in mijn kast ligt van voor ik een dochter had. Om dat moois ook wat aan de buitenkant te laten zien, heb ik er ook paspel van gemaakt. Niets schuin van draad (dadoedetochnimettricot?), maar gewoon een reep rond een metserkoord, en klaar. De enige - echt enige - keer dat ik getornd heb, was toen ik vergeten had om paspel tussen boven-en onderpand te stikken. Meevaller, toch? Ik denk niet dat 'een eerste keer' al zo vlot gegaan is. 

Gele knopen maakten het plaatje in mijn hoofd af, maar toen ik in de Veritas op mintkleurige exemplaren botste, kon ik niet anders dan dat buisje naar de kassa te brengen. 

De foto's zijn niet van de vrolijkste. Zelfde tijd locatie als hier, maar de dochter heeft er sinusitis en een oorontsteking en een doorkomende tand, en het was laat, dat ook, toen moeder het lumineuze idee kreeg om toch nog rap een shootje te doen. Pas toen Cyria me bijstond met attributen en haar warme hart, vond de dochter het plezant.
 

 



Dank aan beide modellen!

Voering: Lillestoff - Aloha Flamingo
Buitenstof: merkloos bij Hendrika - Leemskuilenstraat in Bocholt

Weetje: mijn klosje Güttermanngaren was ei zo na op, toen het jasje af was. Wetende dat ik hier en daar nog wat met een ander kleur gestikt had, betekent dat dat er in dit jasje iets meer dan honderd meter draad gekropen is. Kan wel tellen, me dunkt.

zondag 17 juli 2016

Een ole met rits. Allez ja, een beetje een rits.

Ik kreeg onder mijn voeten. Zijn laatste trui had geen rits. Los van het feit dat zijn moeder die trui toch geweldig mooi vindt, draagt de zoon hem niet graag. Lesje geleerd, de volgende zou een trui met rits worden.

Ik nam mijn Ole-met-ritsversie uit de kast, en sloeg aan het knippen. Ik dacht niet genoeg na - nood aan vakantie is bij deze bewezen - en legde mijn voorpand aan de stofvouw. Als ik mijn pand doormidden zou knippen, kwam ik aan de zijkanten twee cm tekort. Niet zo goed dus. Horizontaal doorknippen onder de oksel was wat ik deed, zodat ik een korte rits kon steken, en enkel het bovenvoorpand opnieuw uit mijn stof moest zien te krijgen. Toen ik mij afvroeg hoe ik die rits zou afwerken, dacht ik aan deze trui. Biesje ertussen dus. [Bedenking*]
Door het voorpand middendoor te knippen, moest ik het achterpand twee cm verkorten, wat opgevangen werd door vier cm extra heupboord te knippen.

Omdat ik de trui niet wilde dubbelen, heb ik mijn hoofd gebroken over de afwerking van de kap. Ik ben heel tevreden met het resultaat. De vorige keer stikte ik de kap met een engelse naad, deze keer verstopte ik hem onder een bies. De zijrand heb ik zo afgewerkt dat de bies langs de buitenkant breder valt dan langs de binnenkant. Ook de neklijn werd weggestopt met een smalle bies.

Zakken - ook een vereiste van mijn meneertje voor een  geslaagd kledingstuk - leuken de trui op. Eens je doorhebt hoe paspelzakken gemaakt worden, is het een makkie, en een tof detail. Ik ben heel blij met hoe die eruit zien - zeker omdat ik in het verleden al minder nette zakken gemaakt heb, haha. Vooruitgang in handigheid valt alleen maar toe te juichen.

De foto's zijn genomen in een Gents parkje. Uiteraard zijn Gentse parken helemaal geweldig, maar die avond nog net iets meer. Ik heb hier wel al eens mijn lof geuit over onze supergeweldige crèche, en deze setting is er nog maar eens een voorbeeldje van. Een aantal jaren geleden startte Leen de traditie om een afscheidspicknick te houden vooraleer zij vier weken genieten van welverdiende rust. Het is altijd een supergezellige bedoening. De ouders nemen allemaal iets te eten mee, en de crèche voorziet in drank en faciliteiten. En da's niet 'gewoon' een picknickdeken, zoals volgende foto's getuigen.






 

 



Fijne vakantie Leen, Cyria, Hanane, Marlon en Sharon!

Patroon: Ole van Zonen09, ritsversie, aangepast aan eigen onnadenkendheden
Stof: een merkloze zomersweat van bij Larlotte



*Eigenlijk had ik het voorpand volledig kunnen doorknippen, en een bies over de volledige lengte knippen. Te onthouden voor mijn volgende flater. 

maandag 11 juli 2016

Een zomerse Tinny



Mijn broer, mijn geweldige broer, die geeft mijn dochter stofjes cadeau. Hij deed dat als kerstgeschenk, en onlangs deed hij dat opnieuw, voor haar verjaardag.

Mijn dochter, mijn geweldige dochter, die vindt stofjes nu al het einde. Net één jaar oud, en ik voed haar al zo slecht op. Als ik haar uit bed haal, passeert ze, gezeten op mijn arm, voorbij de stoffenkast. Soms kan ze het niet laten, en trekt ze een deur open. En nog een. En nog een. (Ik heb ondertussen best een grote stoffenkast. Eigenlijk wel een gigantische stoffenkast, vind ik). Dan voelt ze. Af en toe kijkt ze ook gewoon. En nu en dan trekt ze er wat stoffen uit. Niet doelbewust, denk ik, maar soms ook wel doelbewust, en dat maakt het wel spannend.

Het katoentje komt van bij Mandemie - een hometown stoffenwinkeltje, en heeft halftransparante stippen met een vrolijke print. Daardoor kun je met de voering subtiel een andere uitstraling geven aan je kledingstuk. Hij gaf een gele en een roze voering mee, en er werd meegedeeld dat hij een voorkeur had voor een kleur. Hij had gelijk, en ik voerde met geel.


De kindjes mogen een weekje op verlof bij hun oma en opa. Hun tuin is subliem – zeker in de zomerzon. Temidden van grassen en lavendel hebben ze een heuse catwalk die ideaal is om met ratelende fietsjes over te rijden. Of om alles te overzien vanuit een rustig schaduwplekje.


Of om over te paraderen, met een nieuw jurkje.Moeders vingers - of vingers van eender welke vrijwilliger, maar toch vooral die van moeder - zijn op dit moment nog obligatoir om dat wankele lijfje op de been te houden (hebdem?).



Omdat het hout te heet onder haar voeten werd (jawel, nóg een woordgrapje), zochten we verkoeling in het gras.
Kriebelig gras is vies - vraag het maar aan andere eenjarigen - dus kreeg ons madammeke opnieuw een podium om de show te stelen.








Omdat dat podium zo kort was, werd ze heel vaak opnieuw naar het begin gezwierd.
En dat was helemaal de max.


Deze laatste foto lijkt mij al een goede kanshebber voor mooiste vakantieherinnering voor 2016. Wie biedt meer?

Patroon: Tinny van Straightgrain
Stof: Mandemie