woensdag 19 oktober 2016

Een cadeau voor hem en haar. Een Billie.

Laat ons een kat een kat noemen en maar meteen zeggen dat ik niet de meest romantische man heb. Hij heeft gelukkig extreem veel andere kwaliteiten, maar attent zijn is gelijk niet zijn sterkste kant.
Eerder deze maand vierde ik mijn twenty-something (aan jullie om in te vullen dat something, wel ja, negen, betekent). Ik had het eerlijk gezegd niet meer verwacht, maar een gelukkige verjaardag werd mij uiteindelijk toch toegewenst, om 19.30 uur 's avonds. Nadat ik er eigenlijk zelf om gevraagd had, maar goed. On the plus side: hij had er 's morgens wel even aan gedácht dat het mijn verjaardag was, hij was het mij alleen vergeten te zeggen. Awel ja.

Om maar even te duiden waarom ik mijzelf maar een cadeautje gegeven heb: De Billie van Zonen09. Want vorige maand was hij jarig. En ik was het niet vergeten, en ik had het hem wel gezegd, maar ik heb toch ook heel erg aan mezelf gedacht toen ik hem een trui beloofde. Kwestie van als koppel wat in evenwicht te zijn, nietwaar.

Afgaande op de matentabel maakte ik een 54 die ik op de heup deed uitlopen op een 56. De volgende keer mag het aan de schouders wat smaller, maar voor de rest zit het als gegoten, vind ik.
De stof is een stevige viscosetricot die ik vond bij Mandemie in Ieper, en die leende zich perfect tot stripeblocking, wat dan ook maar gedaan werd. Want eigenlijk werd er een polo gevraagd, maar dat zag ik niet zo goed zitten. Knip- en naaistress voor de echtgenoot, da's wat anders dan voor de kinders, don't you feel me sista's? Door het voorpand te verknippen hebben we die polovraag in ieder geval mooi gecounterd. Ha.
Het resultaat is een lichte pull, en de echtgenoot was blij. Zo blij zelfs, dat ik toch een cadeautje kreeg, want hij ging voor mij en de blog op de foto. Voila. Wat liefde is. Dat bedoel ik.






En toen was er een photo bomber, en was ik helemaal gelukkig.

Patroon: Billie voor volwassenen (Zonen09)
Stof: Mandemie, Ieper


maandag 10 oktober 2016

Een Lars.

Er ligt wat stof op mijn blog. De reden raadt zich al raden. Een hint? Tik tak tik tak. Zoiets. 
Ik wil graag betere foto's kunnen maken. Voor de blog, en voor mij. Ik onthoud al zo slecht, en alles gaat al zo snel, dus herinneringen vastleggen lijkt mij wel een goed project.
Per geluk goeie foto's nemen is een begin, maar een mens mist dan toch wel wat momenten. Een cursus fotografie leek mij daarom een goed idee. Een heel goed idee zelfs, tot bleek dat ik niet alleen een avond per week in de les zou zitten, maar op andere avonden, ochtenden, middagen en nog wat tussendoren ook aan het fotograferen zou zijn om mijn opdrachten binnen te kunnen geven. Oeps.
Het spijtige aan de zaak is dat ik het gewoon wil kunnen, 't is geen passie. In de klas merk ik dat ik een middelmaat ben, misschien hang ik zelfs aan de staart. Fotograferen is voor mij een middel, geen doel. En daarom vreet dat wel aan mij, die tijd die ik niet kan gebruiken om te naaien.  Of te bloggen.

Maar kijk, voor Lars wil ik wel een uitzondering maken. Sinds ik bij de Moiano ontdekt heb dat jassen maken niets onoverkomelijks is, vind ik dat een overheerlijk project. Die kinderen dragen dat stuk dagelijk. Dagelijks! Kind blij, moeder blij. Moeder dolblij.

Ikzelf lag een hele week in de lappenmand. Te beginnen op mijn verjaardag nota bene. Ouder worden, 't zal niets voor mij zijn. Dit weekend kwamen oma en opa langs om zich over de kinderen te ontfermen, zodat ondergetekende zich nog eens kon omdraaien in bed. Of ze het toevallig zagen zitten om de winterjas te fotograferen voor de blog? Twee uur en honderd foto's later bleek het antwoord 'ja'. 

Timo koos zelf de stof. Ik had vermoed dat hij voor een softshellprintje zou gaan, maar hij koos een simpel rood. Makkelijk voor mij, en minstens even goed, als ik het resultaat bekijk. 
Hij zou in een 110S passen, maar ik maakte voor de zekerheid een 110. Lars is op zich geen winterjas, dus er moest nog wat voering tussen, en bovendien groeit het kind wel eens af en toe.
Met de grote zak is het jong zot tevreden, da's zijn speelgoedzak. De extra paspelzakken (niet in het patroon) scoren ook, zo kan hij zijn handen warm houden. 

De jas is gevoerd met tricot, dat is wat gezelliger dan katoen in de winter. De mouwen kregen een gladde, maar met wattine doorstikte voering, zodat die toch ook wat extra warmte zouden hebben. 

En de kap, da's een echte meerwaarde. Toen de jas nog kaploos, maar toch al af was, kreeg ik van de zoon te horen dat er precies toch wel iets ontbrak. Uiteraard ging ik daar volledig mee akkoord, alleen stik ik iets trager dan ik denk.
't Is een full-option kap. Ik heb er koordstopelastiek, koordstoppers en van die professionele eyelets in gestopt. Voor die laatste heb ik gemiddeld twee stuks per gat kapot geklopt voor het in orde kwam, en ik hoop, eventueel zelfs blootknies, dat ze blijven hangen, maar 'k geloof er toch niet helemaal in. Zelfs niet blootknies. Gelukkig rafelt softshell niet, en is het voor de zjaar, die ringetjes. Ik heb het middendeel van de kap overigens ook doorgeknipt en er een velcro flap tussengestopt, zodat je op die manier ook kunt aanpassen. Niet dat het nodig is, want de pasvorm van de kap is eigenlijk sowieso geweldig.



 


Een camouflagejasje kun je het niet meteen noemen; zichtbaar des te meer. Ik kocht op Aliexpress fluorescerende paspel, en ik ben supertevreden over de kwaliteit. Veilig in het verkeer, meneer!
Dank u voor de fijne namiddag, oma en opa. Dank u voor de foto's.


Buitenstof: softshell bij Van Gool 
Binnenstof: Lillestoff Indianerwelt Kombi
Tussenvoering: Wattine
Kapfournituren: Veritas