Timo's taal & Amélies letters

Hier gaan we nog een keer. Ondertussen is het niet meer alleen Timo's uitspraken die ik wil vereeuwigen, ook Amélie kan grappig (jappig) uit de hoek komen.

 
Een doorzienige knikker.

Puzzelen, puzzelen AA Gent!

Ikke ikke ikke en de rest gaat mee!
Toen ik uitlegde dat 'ikke ikke ikke en de rest kan stikken' niet super sympathiek was, verzon hij meteen een aangename variant.

Zeil de hijsen!
Zijn papa en hij waren een Lego-piratenboot  aan het assembleren, en hij was zijn kreten al aan het oefenen. Toen de boot klaar was, zei hij het goed.

Mijn denkhoofd stond aan hé mama.

Wat zijn stinkhanen? 

Ik vermoed mannetjeshoenders die zich te lang niet verzorgd hebben, maar ík had het in ieder geval over sprinkhanen.

Het is nochtans al een grote dame! 

Het onderwerp in quaestio was zijn opa. En nee, hij was er zich niet van bewust dat hij misschien wel iets grappigs gezegd had.

Mama, wanneer ga jij nu eigenlijk op pensioen?
En hij zei het met zo'n dwingende toon.

Is er iemand al zo verdrietig geweest dat die verdronk in zijn tranen? 
Ken je dat, van die momenten dat je je kinders wilt vastpakken en nooit meer loslaten? Jup.

Mmm, het ruikt hier naar fishsticks!
Het was zalm in de oven, met asperges en geroosterde pijnboompitjes, en een vleugje balsamico. Een mens zal zich nog eens uitsloven.

Wat is dat, een blik in je oog?
Timo leert uitdrukkingen kennen.

[...]
Timo lag met de ogen gesloten languit op de grond.  Papa moest raden wat hij uitbeeldde.
Antwoord: een zoete patat.
Want ja, zoete aardappels zijn langwerpig, hebben geen ogen, en zeggen niets.
Overigens, toen papa wist dat het in de categorie groenten & fruit te zoeken was, ging het verbazingwekkend snel.

Alle-Minions-folie.
Toch nog steeds zilverkleurig, en niet geel.

Bourgindische slakken. Die wonen in het land waar de Eiffeltoren staat. 

[enthousiast] Mag ik jou dan uitstrooien op zee?
Ik wil liever gecremeerd worden dan begraven, en hij vindt dat een goed idee.

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

Aminie.
Amélie heeft een betere versie van haar naam gemaakt.

Dzjutoch.
I blame the daddy. 

Howhowhow.
Jep. Kerststemming en al. Nog steeds.

Kokkolliehhhh!!
Haar favoriete groente.

Een kloop. Een knoop.
Wasklijper. Wasknijper.  
Blees. Vlees.  
Een klikker. Een knikker. 
Plit. Toilet.
Ik kan nog even doorgaan, ja.

Piepiepiep... Hoera! 

Een Issie dress voor Amélie.

Na de kerstvakantie startte mijn oudste dochter haar schoolcarrière. En dat deed ze zeer goed overigens. Van "het schattigste meisje van de klas" over "een aanwinst in de turnles" tot "meent ze dat nu echt?" toen ze vader en moeder zonder verpinken wandelen stuurde tijdens haar prille eerste kwartiertje in de klas. De leerkrachten waren lovend, en moeder blonk van trots.

Ondertussen zijn de leerkrachten al wat wijzer; het is duidelijk dat de dochter zelf ook weet dat ze schattig is, en dat ze daar duchtig misbruik van weet te maken, al wordt dat hier en daar getemperd. Mijn sluw schattig meisje.  

Haar beste beentje zet ze nog steeds voor tijdens het turnen.

En af en toe laat ze toch eens een traantje 's morgens vroeg, al weet ik niet zeker of dat gemeend is, of ze enkel wil uitspelen dat mama of papa iets langer bij haar blijven. Cifra opmerking 1.

In ieder geval, ik vond, zo voor haar grote dag, dat ze wel een jurkje verdiende. Pasen is nog niet in zicht, maar deze blogpost begint toch al wat naar vijgen te smaken. Ah ja, maak ik het minder erg door te zeggen dat ik het pas af had in de loop van vorige week, en dat ze het sinds maandag draagt? Ja? Nee? Zoiets dus.

Dus ja, vandaag had ze haar jurk nog steeds aan. Beetje limiet, zo vier dagen, maar ze speelt precies minder op de grond dan haar broer, dus 't ging nog. Een schattige propere seg. Al heb ik het jurkje nu toch in de wasmand gemoffeld, anders zou ze geheid morgen alweer in dezelfde outfit vertrekken. Dat gaat zo als moeder te lang in bed blijft hangen met de jongste, en vader in turbomodus de kinderen klaarstoomt. Ik ben al content dat ze niet in hun pyjama vertrekken.

Maar goed. Morgen nodigt Amélie haar crèchemama's uit. Op het menu staan sips, kokkollie en sokomoes. Het dessert heeft ze helpen maken (en voorproeven, véél voorproeven), en daar heb ik foto's van. Dus voilà, haar ik-ga-al-twee-weken-(en-vier-dagen)-naar-schooloutfit.

En omdat ze geweldig schattig was (aja!), nog wat foto's van haar met haar zus in de zetel:

Patroon: Issie van Sewpony

Stof: Muizenjacquard van Lily Balou (Mon Depot)

Geboortegeschenkjes van Yasmine.

Yasmine is een flinke baby. Niet enkel in de zin van "belachelijk braaf", maar ook groot en oud en al. Gisteren tikte ze al af op twee maanden; haar geboortegeschenkjes mogen dus wel eens in de kijker geplaatst worden.

Ik deed van snoepekes en naaiselkes. De stof die ik gebruikte is er van Les rêves d'Anaïs, gekocht bij Mon Depot. Deze stof is zo'n plezier is om te naaien én te aaien, dat ik het heel spijtig vind dat ik maar vier meter gekocht - en helaas ook reeds opgebruikt - heb.

Aan de boom hangen sleutelhangertjes, links onder aan de stam liggen handwarmertjes (mét wasbaar beertjeshoesje, want oh, die witte stof), rechts onder liggen kinderzakdoekjes met geboortesuikers in, en de staande pottekes zijn met geboortesuiker gevulde bokaaltjes, met een grotemensenzakdoek. Want niemand geneert zich om in een beertjeszakdoek te snuiten, toch?

  

De naamtags heb ik gemaakt met een doehetzelfsetje uit De Banier, en de roze lintjes zijn nog van wijlen mijn overgrootmoeder. En azo krijgt mijn bezoek wat zelfgemaakts, (als ik niet vergeet uit te delen natuurlijk. Want dat blijkt toch een pijnpunt. Oeps en sorry. Het ligt aan haar schattigheid en mijn slaaptekort.)

Nog een Lila voor Yasmine.

Mijn terugkeer op de blog was van korte duur precies. Ik had nochtans al genaaid. Voor mijzelf zelfs.* De nieuwe overslagtop van Blou is een schot in de roos: aandoen, ondergekotst worden, in’t wasmachine steken, drogen, opnieuw aandoen

Maar toen werd mijn kleinste patatje ziek. Eerst een beetje ziek, dan heel ziek, dan doodziek, en dan terug gewoon verschrikkelijk ziek, naar een beetje ziek en genezen. Hoop en al 11 dagen in het ziekenhuis, kerst net niet thuis gevierd. Dat maken we volgend jaar dubbel en dik goed, en ondertussen ben ik het eigenlijk al een beetje vergeten, hoe verschrikkelijk het allemaal wel was.

Ze doet nog steeds van outfitwissels alsof ze op een catwalk in Milaan staat, en ik heb voor nog wat jurkjes gezorgd. Lila’s, uiteraard. Hier toon ik mijn favorietje, met een klein hackje.

Tussen de voorpanden stak ik een ruffle, om niet steeds op hetzelfde flapje of strikje uit te komen, én omdat het gewoon superschattig is (en gelijk ook in de mode, en al!). Omdat ik dat pas gaandeweg beslist heb, en mijn panden al geknipt waren, heb ik de stolpplooi van haar rok eens op haar rug gezet. Op haar buik had je dat toch niet gezien, met die overdadige froezel.

En wat zeggen we dan? "Goed gedaan moeder. Vusje."

* of dat dat er nog van gaat komen om die Maya top te laten zien, dat weet ik dan weer niet.

Patroon: Liladressjumpsuit, van Compagnie M

Stof: Lily Balou, Mon Depot

Een Lila en Oliver voor Yasmine.

Aloha internet! Ik ben terug. Niet op volle kracht weliswaar, want er is een minimensje die heel graag op mijn arm ligt, liefst een hele dag lang.

De goesting om te naaien is nooit weggeweest, maar mijn zwangerschap was letterlijk zwaar, en ik kreeg niets gedaan. Overleefmodus.

Sinds de geboorte viel er een zware last van mijn schouders (en uit mijn schoot, viereneenhalvekilo, alstublieft), en ik voel mij terug mens. Energiek en zo, al valt dat wel met een korrel zout te nemen, dat zullen alle ouders die een pasgeborene hebben ervaren, wel kunnen inschatten.

Mijn derde kindje is perfect, even schattig en schoon als de vorige twee. En dat moet je kunnen, echt waar. Mijn derde kindje geeft wel vaak over, anders dan de vorige twee, en ze doet dat in sloten. Deze namiddag gaan we naar de osteopaat, zien of zij er wat aan kan verhelpen, en in tussentijd deed ik mijn deel: een extra outfit naaien. Vijf kledijwissels per dag zijn eerder regel dan uitzondering, dus ik hoop op nog wat vrije uren voor mijn linkerarm (en ook wel mijn rechterarm, maar dat draagt niet zo fijn, vind ik), zodat ik hier en daar nog wat voor haar kan naaien. En anders knuffel ik mijn kindje wel plat. Bloot, als het moet.

Hier hoefde het niet, want ik presenteer jullie Lila en Oliver rond Yasmine haar lijfje.

De kledij ziet er bij wijlen wat gekreukt uit, net zoals haar gezichtje, want wanneer ze gisteren niet op mijn arm lag, lag ze wel op mijn schouder. En heel even ook niet. Klik klik.

Lila: tricot van Lily Balou: giraffes (Mon Depot)

Oliver: jacquardtricot van Lily Balou: muisjes (Mon Depot)

Timo en Jack naar de derde kleuterklas.

Ik beken. Ik ben geen zo'n moeder die zorgt dat haar kinderen een nieuwe outfit aanhebben als ze op 1 september terug naar de klas trekken. Laat staan een zelfgenaaide. Mijn heldendaad deze morgen was dat ik manlief tegenhield om Timo de short te laten aantrekken waar hij de laaste twee dagen in geravot had. Een verse T-shirt en broek, zover geraak ik nog. De heldendaad van Timo deze morgen was, om de ergens-in-de-zomer-genaaide blazer Jack van het haakje te halen. Ik maak nog steeds niet graag foto's, Timo staat nog steeds niet zo graag op de foto, maar de obligatoire eerste schooldag neem ik mijn camera ter hand. Dat vloeide nu eens mooi samen.

Timo mocht de opties doorgeven, en ik heb uitgevoerd. Hij wou een kap -uiteraard- en paspelzakken met klep. Mijn tip: laat die paspelzakken voor wat ze zijn als je met sweaterstof werkt, of je moet het niet erg vinden dat zakflappen wonky zijn in plaats van rechthoekig. Met mijn laatste knoopsgat heb ik ook afgezien (mijn cordonnetdraad zat niet goed en heeft niet 'gepakt', dus hebben we ook een wonky knoopsgat) maar Timo straalt.  Fijn schooljaar, lieve schat!

Patroon: Jack van Zonen09

Jacquardtricot: Lilybalou bij Mondepot

Een zwangerschapsmaxirok.

Geen makkelijker project dan een maxirok. 

Ik nam een 2 m grote lap stof uit mijn kast, naaide een koker en rimpelde gelijk zot. Rekker aan de bovenkant, zoom aan de onderkant, sierknoopjes op de rekker, en klaar. (Da's echt tof om te doen alsof dat dat in een wip in elkaar zit, maar stiekem naai ik daar toch best lang op. Gewoon ter info ;-).)

Nu weet ik niet helemaal wat ik ervan moet vinden. 'k Vind hem heerlijk om dragen, ik voel mij zelfs een beetje prinsesserig, maar soms lijkt het op de foto's toch ook gewoon een massief gordijn... Dat een collega van mij daags na het dragen van mijn rok over een witte. ietwat te grote. driekwarts-. jawel, ik herhaal - driekwartsbroek zei dat ze die laatste toch mooier vond, deed mij al helemaal twijfelen. Yay or nay, wat denken jullie?

Wie het wel een hit vindt, dat zijn mijn (reeds gebaarde) kinderen. Geen betere verstopplaats of kampeerplek dan tussesn mijn benen. Yay. Voor hen, althans.

Checkt dees. Ik en mijn drie kinderen.