Tijl uilentrui

Die kleine man van me kon nog wel een warme trui gebruiken.
Het patroontje had ik al veel vroeger gespot, enkel tijd en energie moesten gevonden worden om tot het eindresultaat te komen.


Het patroon is eigenlijk  bedoeld voor tricot, en blijkbaar rekt jogging niet superhard. Enfin, ik wist dat uiteraard, maar ik heb dat genegeerd en gehoopt dat het goed kwam. En mocht het echt niet lukken, zou ik nog wel een blind ritsje integreren onder de oksel. Maar kijk, met wat wringen geraakt het kind er ook wel in. Leve de soepele peuters kleuters!

Patroon uit de Ottobre 4/2014
Stof: jogging van het Stoffenspektakel

Vrolijk kerstfeest vanwege de Loesjes

Onder oma's dak zullen er dit jaar al vier kleinkinderen kerst vieren. En omdat het aan kindertjes altijd leuk geven is, krijgt elkeen een Loesje. Al weet ik nog niet of dit een traditie wordt - het hangt er ook grotendeels van af hoe snel en hoe vaak er extra kleine Dekindertjes bijkomen - maar voor dit jaar ben ik in ieder geval tevreden.

En kijk eens wat een sfeer. 

Vrolijk kerstfeest iedereen!

Patroon: Loes de vos uit Feest in het Knutselbos 1

Stof en vilt: De Strik, Ledeberg

Peuter af - Stoelkroon

Elke moeder vindt dat zij de beste onthaalmoeder of crèche heeft voor haar kind. Dat hoop ik in ieder geval voor al die moeders.
Maar goed, ik weet uiteraard beter.

Meer dan twee jaar lang werd ons kleine ventje groot bij drie prachtige dames. Ik ga niet uitweiden over hoe goed hij het er had - geen andere moederharten jaloers maken, en uit eigenbelang, want ik wil niet dat dit stukje kinderhemel overrompeld wordt, zodat ik een volgende telg nooit meer zou kunnen plaatsen. Bottomline is dat wij echt heel dankbaar zijn dat ons kereltje op deze manier opgevangen werd, we kunnen ons niet beter wensen.

Daarom besloten wij een persoonlijk cadeautje afgeven in de crèche.
Kun je feestelijker gaan dan met een stoelkroon?
Jawel hoor, namelijk met twee stoelkronen.

Als er tweelingen gevierd worden, of zoals vandaag, twee kindjes uitgewuifd worden, mogen die voortaan elk op een troontje.

Subtiel heb ik de maten genomen van een stoeltje (de breedte is de lengte van mijn pink tot aan de derde sproet op mijn onderarm, de hoogte was zowat mijn ringvinger tot aan mijn pijnlijkste blauwe plek).
Het besef kwam gelukkig snel genoeg dat er ook armleuningen zijn aan die stoeltjes, dus heeft manlief, gewapend met een lintmeter, wat exactere maten opgenomen.

Volgende schets werd de basis voor mijn kroon:

De breedte van de rugleuning bleek 32,5 cm, de hoogte 28. Op 14,5 cm vanaf de zitting was er een armleuning. Daarom besloot ik de onderste 15 cm niet aaneen te naaien, maar af te werken met biais.
Ik stikte op persvoetbreedte, waardoor ik met deze maten ongeveer 2 cm speling had om de kroon over de stoel te kunnen schuiven.

En voor de rest konden we ganz los gehen. Van 19 uur tot 23.30 uur (waarom blijf ik die naaitijd toch onderschatten?) heb ik mij helemaal uitgeleefd, en dit is het resultaat:

Leen, Cyria en Sharon: mocht jullie oog hierop vallen, wij dragen jullie in ons hart.
Bedankt!

En "poef", toen was er een polo

Ik zat in de flow, dit weekend.
Op zondag zou ik nog voor een bovenstukje gaan voor de kleine man.
(Ondertussen negeren we de longsleeve in vissenstof voor mezelf - die zit ongeveer in elkaar, maar ik ben van plan hem grotendeels terug uit elkaar te halen. Not fun.)
Ik haalde mijn stapel tricot uit, en liet hem kiezen.
"Oh, de kokodillen, mama!" (Mama had geen zin in krokodillen.) "En welke nog?" "Oh, bomen ook leuk, mamaaa!" (Dat wordt een pyjama. Mama had geen zin in een pyjama.)
Godzijdank kan ik de wil van mijn tweejarige gerust naast mij neerleggen - het kind krijgt al vaker zijn zin dan ik zelf doorheb.

Dit stofje lonkte:

Ik had het voor het eerst gezien als lichtblauw kledingstuk, een tricot hemdje, en oooh, dat wou ik ook maken. Ondertussen weet ik dat dat een meter stof betekent, maar toen nam ik met een half metertje genoegen.
Het hemdjesplan werd opgeborgen, en daarmee ook de stof.

Een T-shirt doet de stof niet genoeg eer aan. Dus zou ik een polo maken. Een Ole, dat was een goed plan! Maar ik bezit het patroon van de Ole niet. En op zondag kopen, da's ten vroegste op maandag ontvangen. Nee nee nee, dat ging niet. Don't let the flow go, weet je wel.
Ik nam dus mijn T-shirtpatroon (Mushroom uit de Ottobre, pure luiheid, jawel), en zette een knip in het voorpand. Er ging wat nervositeit mee gepaard - mijn mooie stofje! - maar Het Grote Femmaboek heeft een uitstekende uitleg, en het ging als vanzelf.

Maar ja, hoe werk je dat dan af? Dat stond niet in Het Grote Femmaboek. Samen met de schoonmama bekeken we een gekocht exemplaar, en vandaag vond ik de moed om de kraag uit te tekenen. Met staander weliswaar, want ik had geen beleg in het achterpand (of hoe zeg je dat "voor echt"?), noch de stof of de goesting om te zorgen dat ik dat had. Die staander en onderkant van de kraag zijn overigens recht op draad, want een half metertje, da's dus echt nipt hé.

Na een uurtje of twee rijpen (koken en Timotijd, weet je wel), besefte ik godzijdank tijdig dat dat geen zicht zou zijn. Een kraagje hoort dicht te zijn aan de hals. En mijn T-shirtje komt redelijk diep naar onder toe.
Een wijze les voor in't vervolg: bezint eer ge begint. Of koop toch gewoon dat patroon en wacht een dag.

Met boordstof afwerken leek me anders ook wel te doen, en Google leerde me dat dat niet eens zo'n vreemde afwerkingsmethode is. Plof er dan nog een paar kamsnaps in, en 't is in orde.

En nu, nu ben ik écht heel blij met mijn eigen gemaakte Nosh'ke.


Ik kan het heel goed negeren, echt waar, maar weet er iemand hoe ik er in het vervolg voor kan zorgen dat het aan de onderkant van de polosluiting niet zo trekt?  Heb ik te slappe versteviging gebruikt, of mijn vlakje groter moeten maken?

Patroon: hier mogen we toch wel uitgaan van een eigen versie.

Stof: Nosh. Iets met 'Puppies'. Ik moet mijn stoffen sneller verwerken, dan onthoud ik de naam misschien.

Vissen

Een tijd geleden heb ik mij eens laten gaan. Se-ri-eus laten gaan.
Ik zag één prachtig Lillestoffje, en toen nog eentje, en nog eentje, en nog eentje. Ik eindigde met twaalf meter stof*.

En toen liet mijn lijf zich gaan. Winterslaap, anybody? Al vier keer heb  ik mijn wekelijkse naaiavondje gemist. Het lijf was op, en boef, het viel in slaap. Er veel aan te zeggen had ik niet. Al een maand lang is't een gevecht met mezelf om langer wakker te blijven dan mijn zoontje. Een peuter.

Dit alles om jullie maar te zeggen dat mijn tijd waarin ik kon naaien opeens gereduceerd werd naar... nul, quoi. Een bijna afgewerkte longsleeve voor mijn kleine man (je kent dat wel, halsboord ziet er niet goed uit, losgetornd, en voor de rest enkel nog omzomen) lag al weken onaangeroerd in de kast. Tot ik deze morgen om halfzes wakker werd - een teken, ik zeg het u. Ik sprong uit mijn bed, en zette die halsboord eraan. Binnenstebuiten weliswaar, dus ik tornde die los, en zette die er nog eens aan. Hopen dat de uitsnijding nu niet te diep wordt, met al mijn overlockgeweld...

Ziehier het resultaat:

De golf heb ik met de achterkant van de stof gemaakt. Want eigenlijk vind ik die kant ook geweldig. Ook al kun je de kleur niet goed zien op de foto. Komt ervan als het donker is en ik mijn keuken verlicht met één peertje. Wat je wél kunt zien is dat het zo lekker golvig opkrult aan de randjes.

Nog steeds in thema: omgezoomd met een golfje 

Een zakje (stof achterzijde) dat niet helemaal recht hangt, maar op deze foto kun je dat lekker niet zien. En dan terug een visje erop. Ik heb me uitgeleefd.

Van mij mag het ventje opstaan.


Stof: Lillestoff  - Fish 'n Chips Kombi
Patroon: Mushroom T-shirt uit Ottobre 2014/3 (maar dan zonder de zakjes)


*Van die twaalf meter stof had ik één stofje voor mezelf gereserveerd. En welk is dan net het favorietje van mijn 2,5-jarige? Right. En dat moederhart geeft hem maar zijn zin.
Al heb ik er wél voor gezorgd dat ik er ook een longsleeve voor mezelf uitkrijg.

Tussendoor

De herfst nadert met rasse schreden. Officieel is ze er al een tijdje, en vandaag werd ze ook officieus ingezet met de eerste droevige lucht sinds lang.

En een snel projectje, dat kon ik vorige/deze maand wel gebruiken. Tijd ontbrak voor iets groots, maar ik moest mij toch even aan de happytherapie laven.

Een tricootje zou dienst doen voor het Mushroom T-shirt (patroon Ottobre 2014/4). Een simpele longsleeve met zakjes voorin.
Een therapeutisch avondje tekenen, wat therapeutische uurtjes knippen.
Het therapeutische stikken... bleef uit!
Die zakjes bleken toch een struikelpunt, nondedju.

Een übernaaister (een tante van manlief, niet behorend tot het rescue team in het toilet) kon me op Facebookchat niet helpen.
Over computer gaat dat toch niet zo makkelijk, en zij deed het anders. Ai.
Dan maar in tig Facebookgroepjes uitleg vragen. Je moet me wel nageven dat ik niet, zoals vele anderen, hetzelfde bericht klakkeloos copy-pastete waar ik maar kon. Daar heb ik namelijk een bloedhekel aan. Dus dames, gebruik jullie creativiteit ook bij het plaatsen van berichten, en weet dat iedereen ook in net dezelfde tien creatieve groepen zit als jijzelf.
Iedereen die antwoordde, struikelde over hetzelfde probleem, maar ik kreeg wel een gouden tip: contacteer toch gewoon het tijdschrift zelf.
Prachtig idee, vond ik, en ik trok mijn stoute schoenen aan en mailde naar de Finse dame in kwestie.
Zij speelde enorm snel op de bal, want binnen de 7 minuten had ik een antwoordje - mét tutorial.
Ik kreeg toestemming om het te posten, dus voilà.


De tutorial werd gevolgd, inzoverre ik die begreep, en ziehier, het resultaat mag er best wezen:

Voor wie schrik heeft van grijze pdf's met Engelstalige uitleg heb ik eigen beeldmateriaal en commentaar. Ik pretendeer niet dat het een goede tutorial is, en ik ben vast super veel 'voor de hand liggende' zaken vergeten, maar als je goed naar de foto's kijkt, kan het amper fout gaan (hoop hoop).

Hier gaan we dus!

Markeer de plaats van je zakje met behulp van je patroon.

 Naai daarom met een losse steek (of gebruik een stiftje of balpen. Daar was ik pas bij het tweede zakje opgekomen.).

Plooi de boordstof met de goede kanten naar buiten en naai ze vast zoals op de foto. Je naait hem aan de kant van de middenvouw van het voorpand, met het gevouwen boordstofdeel naar de middenvouw van het voorpand.

Dan naai je je zakdelen vast: het kleine zakdeel komt met de rechte kant gelijk met de boordstof, het grote zakdeel ligt gespiegeld.

Knip het zakdeel open zoals mooi op de pdf te zien is: het is een rechte lijn met aan de uiteinden een driehoekje. >-------<
Plooi dan de zakdelen naar binnen.

Boven- en onderaan moet de boordstof afgewerkt worden door ze binnenin vast te naaien aan de driehoekjes.

 

Op deze manier dus:

Naai dan de zakdelen aan elkaar, en je bent klaar!

Tot zover de handleiding voor een blij kind. Al kunnen de ballonnen er ook wel wat mee te maken hebben.

Patroon: mushroom pattern

tricot: een Lillestofje van het Stoffenspektakel

boordstof:  Fino in Fondo

Campinggevoel

Ik ben goed in beloftes houden. Ik had in het begin gezegd dat ik niet vaak zou posten, en ik kan mij daar tot nog toe toch wel aan houden. Hoera!

Menig een zal het wel herkennen: druk druk druk.
De voorbije maand zijn wij verhuisd. Dat verklaart wat 'druk'.
We zijn verhuisd naar een werf. Dat verklaart de volgende 'druk druk'.
Om jullie een beeld  te schetsen: we hebben de verantwoordelijke voor het sanitair zo ver gekregen dat hij de dag voor de verhuis toch een toilet geïnstalleerd heeft. Handig, toch wel.

Op 10 september (de verjaardag van mijn man, godbetert) gaf ik om 12 uur de sleutel van ons vroegere huisje af aan de nieuwe eigenaar.
Tien minuten voordien had ik voor de laatste keer die sleutel in de voordeur geramd (ik was nogal gehaast, weet je), zodat ik mij nog eens kon douchen met warm water (daarvoor zou een mens zich toch haasten, nietwaar).
Een bad, een keuken, ons mooi aangelegd tuintje, lieve buren... Al dat moois achterlaten zorgde een hele namiddag lang voor een wee gevoel in mijn maag.

Maar het leven gaat voort. De week nadien heeft onze vloerder er trouwens voor gezorgd dat we het doucheprobleem twee dagen lang hebben overbrugd. We zijn gaan jeugdherbergen in eigen stad, want over pasgelegde vloeren mag je nu eenmaal niet stappen.(Met wc-ontstoppende zuignappen over de muren lopen bleek onrealistisch. Er zijn voor zover ik weet geen wetenschappelijke studies over gemaakt, maar het logische verstand doet denken dat die nappen niet genoeg grip hebben op een binnenmuur die eigenlijk een dampscherm met  leidingsspouwbalkjes is.)
Gaan citytrippen dus. Wij hebben er het beste van gemaakt, en jeugdherberg De Draecke heeft een fantastische ligging aan het Gravensteen ("mama, kasteel!"). Naar het schijnt moet je voor de accomodatie echter in de Sint-Pietersnieuwstraat zijn. Als we nog eens ons huis uit gejaagd worden, weten we waarheen.

On the bright side: ondertussen hebben we een vloer, en dit weekend heb ik me voor het eerst in bad gevlijd. Heerlijk!

Binnenkort is er ook een werkbare keuken. Die wordt op dit eigenste moment zelfs geïnstalleerd.Er ontbreekt nog een kast (gebroken), een voorpaneel van de vaatwas (maar dat kan mij nu écht eens geen ene [vul een vies woord naar keuze in] schelen) en een werkblad. Dat werkblad, dat is wel minder. Daardoor ook geen gootsteen of kraan, en ook geen inductieplaat. Maar dat laatste is dan weer niet zo erg, want de elektriciteit werkt toch nog niet in de keuken. Oh well...

Je ziet, in ieder geval is er wat gaande in ons huis. Het gaat vooruit, en soms terug wat achteruit (als er bijvoorbeeld een stuk vloer opnieuw uitgekapt wordt omdat er een lek in de vloerverwarming zit).
Een mens zou terug al eens wat tijd kunnen maken om te naaien.

Kom maar kijken, binnenkort!

Lange Theo

Na het behoorlijk geslaagde, maar helaas wat krappe zomerhemdje, heb ik me gewaagd aan een grotere Theo met lange mouwen. Want vooruitziend als ik ben*, had ik wel al in het snotje dat het weer wat minder zou worden.

Pythagoras zou vast enthousiast zijn, want de voor het patroon zo typerende driehoekjes werden in het kledingstuk verwerkt. Opzienbarend, hoe zo'n details je hemdje het cachet geven als ware het kwam het uit de winkel.
De accentstof (de blauwe Toddler Ivy) komt uit hetzelfde kleurenpalet als de hoofdstof (Granny's Tiles). Een veilige keuze, maar een prachtige match. Dank u Soft Cactus!

Ik gebruikte de donkerblauwe stof met kleine bloempjes ook om een paspeltje te maken. In dit hemdje zit dus fluogroene metserskoord verwerkt. Volgens de echtgenoot was er ook witte, "maar ja, dat was een rol van 100 meter!". Alsof ik dat niet zou opkrijgen. Volgens mij beseft hij nog niet helemaal hoe groot de passie hier geworden is. Maar misschien begint het hem wel te dagen, want op de de fluogroene rol zit er immers 50 meter.

Omdat dit beestje een ongeduldige aard heeft**, foto's zonder model:

* Ten eerste ben ik helemaal niet vooruitziend, maar doe ik gewoon lang over een project, en ten tweede hoef je natuurlijk geen helderziende te zijn om te weten dat het op het einde van de zomer wel eens wat frisser zou kunnen worden. Tot zover mijn zelfrelativering.

** Helaas ben ik dat wel, ongeduldig.

Patroon: Theo (Zonen09)

Stof: Soft Cactus (markt in Maastricht)

Knopen: Veritas

Lanceer eens een nieuwe hype

Vind je de schoenovertrekken superfancy (vast!), heb je interesse om een doktersoutfit te knutselen en horen deze bacterieremmers daar bij (vanzelfsprekend!) of haat je het om je huis te dweilen na bezoek met modderpoten (vanzelfsprekend!)?

Zoek dan je stofje uit. Eén kant hoort plastiekerig te zijn, en de andere bij voorkeur gewone stof. De vuiligheid dringt zo niet door je sloef, en je modeaccessoire heeft effectief zin. Yes!
Een waterdichte matrasbeschermer is ideaal.
Knip daar rechthoeken uit. Ik geloof dat ik 38 op 30 nam, maar eigenlijk komt dat niet zo nauw.
Knip de hoeken af. Vijf op vijf leek mij een goede maat.
Maak een tunneltje van een tweetal centimeter door de randen om te stikken. Daar schuif je met een veiligheidsspeld een elastiek door die je heel hard aantrekt.
Interessante tip (die ik pas na 7 paar sloefen ontdekte) om duimkrampen te vermijden: plooi de randen om met de gewone stof op elkaar. Plastiek op plastiek doet niet goed schuiven, zeker niet na een hoekje of twee.

En nú ben ik wel eens benieuwd hoeveel versies ik nog zal zien. Een nieuwe hype is gelanceerd!

Vuile schoenen? Geen probleem!

Herinneren jullie je nog dat ik tijd stal?
De geknipte lapjes die toen te zien waren, zijn ondertussen al een tijdje verwerkt tot schoenovertrekken voor in de crèche.
Morgen mag onze zoon er terug ravotten, dus de foto mag nu op het wereldwijde web gezwierd worden.

Mama's kunnen probleemloos in de regen dansen vooraleer hun ukje af te zetten of op te halen:

Papa's - en mama's met grote voeten - mogen dat uiteraard ook. De grote sloefen bevinden zich al op de crèche en werden niet gefotografeerd. Niet erg, want zo heel anders dan de vrouwensloefen zien die er niet uit.

Laat die regen maar komen!

Mijn eerste jurk

Er was eens... mijn eerste jurk.
Het is te zeggen: dit stukje gaat over de jurk waar ik het langst geleden aan begonnen ben.
Door mijn katoenvrees (waar ik hier al over vertelde) en enkele moeilijk te overkomen obstakels heeft er lange tijd een hoopje jurk in de kast gelegen.

Vooruitziend als ik ben*, sloeg ik in december al aan het overtekenen. De nauwsluitende bloemenjurk uit het Grote Naaiboek, dat leek me wel wat. 
Ik had een heel mooi stofje op de kop kunnen tikken, mooie print, lichte stretch, heerlijke kwaliteit.
Lapje aaien, even slikken, en dan meedogenloos de schaar erin. En stilletjes hopen dat alles goed komt.

Wel, het ging goed. Een rits, en een blinde dan nog wel! Die dan ook behoorlijk blind van onder de machine vandaan kwam *fjoewie*.
De pasvorm was niet slecht als basis, maar zoals een nauwsluitende bloemenjurk dat vereist, kwamen er nog wat speldjes aan te pas voor een verdere optimalisatie.

Daar stond ik dan, in december, blootvoets in een parochiezaaltje, met een hoop speldjes ter hoogte van mijn boezem en in mijn zij. En toen, de horror: het stofje bleek doorschijnend!
Ai nee! Het woord 'beleg' jaagde mij al schrik aan, maar 'voering', daarop blokkeerde ik. Te denken dat ik die voering óók nog eens aan mijn lijf zou moeten aanpassen.
Het model werd vervloekt - "nauwaansluitend, Jozefien, werkelijk? Als eerste jurkje? In katoen???" Ik kon me wel voor het hoofd slaan.
Tot het Stoffenspektakel kon ik me verschuilen achter het argument dat ik geen voering had.
Maar ook daarna bleef het doorschijnende jurkje onaangeroerd in de kast liggen. In een zwarte zak, zo hoefde ik het niet aan te zien.

Begin deze maand ging de alarmbel af. Zou het einde-van-de-zomergevoel er iets mee te maken hebben? Ik aaide mijn jurkje en ging ik aan de slag.
Voering knippen die aan het beleg past? Uitproberen maar! Teken teken teken, knip knip knip, stik stik stik.
Ahja, voering aan een blinde rits stikken, hupsakee. Been there, done that (in december, weet u nog). Stukjes rits werden net iets té blind gestikt, waar de rits op blokkeerde.
Tornen, en opnieuw! En nog eens tornen, en opnieuw, en... euh, repeat. Ik vertel heus niet hoeveel ik getornd heb aan die rits.
Maar bon, 't zag er goed uit. Afwerking in zicht, kleedje bijna draagbaar?!

Ja tarara... Mijn halsafwerking was best goed gelukt ,maar aan de armen liep het helemaal fout. Ik kan niet zeggen wát er allemaal aan scheelde, maar het komt erop neer dat de jurk er ok uitzag zolang ik mijn armen niet omhoog deed.

Op de deadline - een familiefeestje - heb ik het ding aangehad. Met name in een gehandicaptentoilet, met mijn schoonmoeder en haar drie zussen samen in dat kot. De dames lustig aan het spelden, bibi een tevreden blik, want het zou goedkomen.

En nu is het wachten. Het interventieteam heeft zijn werk gedaan en het jurkje ligt op 121 km afstand te wachten op een pasbeurt.
Jullie benieuwd? Ik vast meer!



*Ik ben helemaal niet zo vooruitziend. Het is gewoon leuk om dat af en toe van jezelf te denken.

Soep, en ander eten

Gisterenavond mocht ik mijn klein venteke ophalen  bij oma en opa.
Hij zag mij, er verscheen een hele brede glimlach, en toen wees hij naar zijn kom: "soep!"
Dat was dus een warm welkom, letterlijk. De nuffelbeeee kwam na de soep. First things first, en na een klein uitstel (dat maakt de honger alleen maar groter, om in de soepsfeer te blijven) klemden die armpjes van dat kleine grut stevig om mijn lijf. Heerlijk.

En wat doet een moeder dan, na elf dagen dat kind te missen: heel veel foto's nemen. Iedere seconde was precies speciaal.

En hopla, dan kunnen we dat hemdje (sinds 10 uur al in de was, te hard gespeeld) ook nog eens op model showen.

Het eerste zomerhemdje

Ik naai ondertussen een jaartje. Halfweg juli vorig jaar heb ik in de Lidl een Singermachientje gekocht. Het stikte vooruit en achteruit, en zigzagde, en had zelfs een knoopsgat.
Ik miste echter een stretchsteek. Je kunt natuurlijk flauw zigzaggen, maar ik vond dat niet mooi. Dat komt vast gedeeltelijk door het feit dat het nog niet even recht was allemaal, maar ik vind dat nu nog steeds niet mooi (of zou ik nu nog steeds af en toe niet even recht stikken? *moment van bezinning*).
Bon, ik ben dus een tricotmadam. T-shirtjes voor mijn kleine man, ja hoor.
En zéker sinds ik in de winterperiode mij een overlock aangeschaft heb. Dat stikt als een trein, werkt alles ondertussen mooi af, én... het rekt mee! Voilà, de superfan van de overlock zit aan de andere kant van de - op zijn minst gedeeltelijk- imaginaire internetkabel.
Maar een  deftige naaimachine, goh, dat miste ik toch ook wel. Ondertussen was ik al overgeschakeld op een oeroude Brother. Heel degelijk, maar net iets te simpel: een knoopsgat kon hij niet, een blindezoomsteek bijvoorbeeld ook niet. Ik heb dat eens handmatig proberen uit te testen: eindje stikken, naald naar links zetten, stik, naald terug goed zetten, eindje stikken en ga zo maar door. Het resultaat, mijn beste dames en heren, was een vollere vuilnisbak (enkel de stof werd erin gekieperd hoor, die machine moest mij nog een eindje depanneren).
Maar die arme Brother was gewoon op: de naaipedaal moest ik telkens opnieuw assembleren, want die viel helemaal uit elkaar. En af en toe verloor ik een onderdeeltje: aan de keukentafel, in het Femmalokaal...
Als de gelegenheid zich mocht voordoen, dan zou ik mij in ieder geval een deftige machine kopen. Een supermooie kans kwam voorbij dankzij een hele lieve dame die zich ingezet heeft om mooie voorwaarden te verkrijgen. Via haar groepsaankoop heb ik mijn nieuwe Bernina op de kop kunnen tikken.
Hoog tijd om mijn katoenvrees te overwinnen dus.

Een Theo van Zonen09 zou het worden: dankzij de duidelijke fotohandleiding perfect voor een beginner.

Aan lange mouwen wilde ik mij nog niet wagen, maar met dit goede weer hoeft dit gelukkig niet.

Aanschouw hier het resultaat:

Om de print te laten doorlopen had ik helaas niet genoeg stof, en misschien ook niet genoeg knowhow... Maar laten we het nu maar op niet genoeg stof houden. Ik kocht dit katoentje bij Liesellove in een opwelling, zonder enig idee te hebben van de benodigde hoeveelheid. Een  half metertje blijkt heel nipt, maar net gelukt.
Hopelijk valt de Theo niet te kort uit. Het blijft nog even spannend, want dinsdag komt mijn kleine man terug van logies bij oma.

De paspel komt van de markt in Maastricht. Blijkbaar zijn er ook verschillende soorten, want deze was dichtgestreken in plaats van dichtgestikt. De paspel ontmantelen om het touwtje wat korter te maken zat er dus niet in, maar goed, zo ging het ook.

Ik vond een hemdje maken een pak werk, en ik ben er nog helemaal niet klaar voor om jullie detailfoto's te laten zien, maar het was een mooie leerschool, en ik heb zin in meer!

Stof: Liesellove

Paspel: markt in Maastricht

Feest, Inge Snuffel en Mamarina geven weg!

Kennen jullie Feest in't Knutselbos?

Een heerlijk boek lijkt me dat! Ik heb het nog niet in mijn bezit, maar manlief heeft de hint gekregen dat dat wel een héél leuk verjaardagscadeau zou zijn. Nog enkele maandjes geduld, en mijn wens af en toe herhalen, en dan komt het vast in orde...
Dan waag ik me gegarandeerd ook aan dieren en poppen waar de vrolijkheid vanaf spat. Ik word er instant blij van, als ik zulke figuurtjes zie opduiken.

Ondertussen geven de auteurs, Inge Snuffel en Mamarina een zalig zakje met extra leuks weg.
Allen daarheen!

Tijd stelen

Uit mijn vorige bericht bleek het al: net als vele anderen heb ik nood aan zo'n ouderwetse koffiemolen. Lustig aan die zwengel draaien, en tijd creëren!

Aangezien dit nog nooit echt als effeciënt bewezen is (die tijd, die maak je wel, maar ben je tegelijkertijd ook alweer kwijt), probeer ik op een andere manier mijn vrije tijd te pakken te krijgen.

Vandaag lukte me dat behoorlijk.

Ik heb een simpel projectje op stapel staan, en mits de nodige voorbereiding (want je gaat écht niet met een drie meter lange lap stof de trein op) kun je tijdens een reguliere werkdag al wat gedaan krijgen.


Gisterenavond was ik dus nog druk in de weer met mijn lappen te knippen, deze morgen kon ik al pendelend de juiste vorm aftekenen. Leve de rustige treinen!

Op een schitterende dag als deze trek ik tijdens mijn middagpauze naar het park, en daar werd nog wat geknipt.

Ongenaaid is zo'n lapje ook al heel nuttig om je hoofd te rusten te leggen en te genieten van de stralende zon. Heerlijk!

De aanzet om opnieuw te bloggen

Heel eerlijk, sinds ik het naaigebeuren online volg om inspiratie op te doen, kriebelt het wel om zelf opnieuw te beginnen schrijven. Maar niemand heeft nood aan nóg een blog met werkstukjes van een beginner, en ik heb toch helemaal geen tijd om te bloggen.
Punt 1 is waar, en punt 2 nog meer, maar ik heb een reden gevonden om het tóch te doen (en nee, "graag doen" was niet goed genoeg):
Blijkbaar worden op blogs giveaways gegeven. Ik deed aan eentje mee, en won!
Linde vroeg me om een fotootje van het maaksel te laten zien, et voilà - niet alleen foto's, maar ook een blogbericht.

Ik had er geen rekening mee gehouden dat de Michael Millerstofjes slechts een stofbreedte van 110 cm hadden. Het plan om een cowboyhemdje te maken heb ik dus opgeborgen.

Ik dacht: we beginnen bij het begin, en gaan ook voor een omkeerbare kleenexdooshoes volgens haar wijze.  Als beginner kom je er niet aan onderuit, aan dit projectje, want oh, die zakdoekendoos is toch echt niet mooi.


Wij kopen geen Kleenexdozen, maar een goedkope variant. Daarom heb ik niet de moeite genomen het patroon af te drukken; ik heb mijn zakdoekendoos gewoon zelf kapotgemaakt om als patroon te laten dienen. Uiteraard kon ik niet wachten tot er een doos leeg was, dus heb ik die nadien terug mooi dichtgeplakt (goed zichtbaar op de tweede foto). Omdat onze zakdoekendoos geen statisch object is, en her en der geplaatst wordt, wou ik zeker zijn dat ik niet alleen de hoes vast had wanneer ik die nog eens op een ander hoekje van de kast zette. Twee knoopsgaten door het biais, en lipjes met een velcrootje. Hopla, verplaatsbaarproof, dat ding!

De tweejarige zoon is helemaal fan, als hij op het potje geweest is, moet hij een "mooi papietje" in plaats van de reguliere rol.

Iets anders waar de zoon ook dol op is (eigenlijk is hij dol op alles wat mama naait), zijn de slabbetjes.

 Hij heeft er eentje uitgetest tijdens het eten, maar het was een ontgoocheling: mama had namelijk het babymaatje gemaakt en zijn bordje paste er dus niet op.

Om het goed te maken, heb ik nog een zeverslabbetje voor hem gemaakt. Gelukkig zevert het kind niet meer (behalve als het te veel babbelt, want dat kan hij als de beste), en ik hoefde dus alleen maar te denken aan de esthetiek: die badstof hebben we mooi aan de kant gehouden en het zijn twee katoentjes geworden. Op de bolletjeskant heb ik een cowboy geappliceerd. 

 

Zo, dit was hem, mijn eerste échte blogbericht.  Want laat ons eerlijk wezen, het vorige telt eigenlijk niet mee.

Aangezien ik mijn tijd om te naaien al moet stelen, en dus nog meer het boevenpad op moet gaan om een verslagje van de naaisels gepubliceerd te krijgen, mogen jullie niet verwachten dat dit een superactieve blog wordt. Maar ik doe mijn best om hem up-to-date te houden. Want naaien en schrijven, da's toch echt iets voor mij.

Cowboystof: Michael Miller (giveaway Juliette & Jules)

Handdoekstof slabbetje: verknipte handdoek (Zeeman)

Bolletjeskatoen: stoffenspektakel

Jozefien neemt de draad weer op

Hier is ie dan, mijn -opnieuw- eerste blogbericht. In  een ver verleden (laatste blogbericht begin mei 2008, zo heeft Google netjes voor mij opgeslagen), heb ik mijn Duitslandervaring neergepend. Ik heb een half jaar in Leipzig gestudeerd en ik vond het fijn om mijn vrienden en familie blogsgewijs op de hoogte te houden. De achtergelatenen vonden het fijn om blogsgewijs op de hoogte gehouden te worden. In die mate zelfs, dat ze mij ervan overtuigden om verder te bloggen eens ik Leipzig opnieuw voor Brussel geruild had. Dat bleek echter geen succes: de dooddoener was een te saai leven om over te schrijven, en een te druk leven om tijd te maken om erover te schrijven.

Maar hey, deze feniks komt net uit haar ei gekropen! Ditmaal is mijn doelpubliek niet zo beperkt, ik schrijf voor ieder die het wil lezen.Want jawel, Jozefien neemt de draad terug op! Met het schrijven, deze keer over naaien. Bij deze is het eerste woordgrapje gelanceerd.

Ik hoop van harte dat ik de tijd blijf nemen om jullie op de hoogte te houden van mijn creatieve uitwassen. En ik hoop even hard dat die uitwassen vaak genoeg voor publicatie vatbaar zijn.

Tot gauw
Jozefien