woensdag 13 december 2017

Een Lila en Oliver voor Yasmine.

Aloha internet! Ik ben terug. Niet op volle kracht weliswaar, want er is een minimensje die heel graag op mijn arm ligt, liefst een hele dag lang.
De goesting om te naaien is nooit weggeweest, maar mijn zwangerschap was letterlijk zwaar, en ik kreeg niets gedaan. Overleefmodus.
Sinds de geboorte viel er een zware last van mijn schouders (en uit mijn schoot, viereneenhalvekilo, alstublieft), en ik voel mij terug mens. Energiek en zo, al valt dat wel met een korrel zout te nemen, dat zullen alle ouders die een pasgeborene hebben ervaren, wel kunnen inschatten.

Mijn derde kindje is perfect, even schattig en schoon als de vorige twee. En dat moet je kunnen, echt waar. Mijn derde kindje geeft wel vaak over, anders dan de vorige twee, en ze doet dat in sloten. Deze namiddag gaan we naar de osteopaat, zien of zij er wat aan kan verhelpen, en in tussentijd deed ik mijn deel: een extra outfit naaien. Vijf kledijwissels per dag zijn eerder regel dan uitzondering, dus ik hoop op nog wat vrije uren voor mijn linkerarm (en ook wel mijn rechterarm, maar dat draagt niet zo fijn, vind ik), zodat ik hier en daar nog wat voor haar kan naaien. En anders knuffel ik mijn kindje wel plat. Bloot, als het moet.

Hier hoefde het niet, want ik presenteer jullie Lila en Oliver rond Yasmine haar lijfje.
De kledij ziet er bij wijlen wat gekreukt uit, net zoals haar gezichtje, want wanneer ze gisteren niet op mijn arm lag, lag ze wel op mijn schouder. En heel even ook niet. Klik klik.






Lila: tricot van Lily Balou: giraffes (Mon Depot)
Oliver: jacquardtricot van Lily Balou: muisjes (Mon Depot)

vrijdag 1 september 2017

Timo en Jack naar de derde kleuterklas.

Ik beken. Ik ben geen zo'n moeder die zorgt dat haar kinderen een nieuwe outfit aanhebben als ze op 1 september terug naar de klas trekken. Laat staan een zelfgenaaide. Mijn heldendaad deze morgen was dat ik manlief tegenhield om Timo de short te laten aantrekken waar hij de laaste twee dagen in geravot had. Een verse T-shirt en broek, zover geraak ik nog. De heldendaad van Timo deze morgen was, om de ergens-in-de-zomer-genaaide blazer Jack van het haakje te halen. Ik maak nog steeds niet graag foto's, Timo staat nog steeds niet zo graag op de foto, maar de obligatoire eerste schooldag neem ik mijn camera ter hand. Dat vloeide nu eens mooi samen.
Timo mocht de opties doorgeven, en ik heb uitgevoerd. Hij wou een kap -uiteraard- en paspelzakken met klep. Mijn tip: laat die paspelzakken voor wat ze zijn als je met sweaterstof werkt, of je moet het niet erg vinden dat zakflappen wonky zijn in plaats van rechthoekig. Met mijn laatste knoopsgat heb ik ook afgezien (mijn cordonnetdraad zat niet goed en heeft niet 'gepakt', dus hebben we ook een wonky knoopsgat) maar Timo straalt.  Fijn schooljaar, lieve schat!





Patroon: Jack van Zonen09
Jacquardtricot: Lilybalou bij Mondepot

maandag 31 juli 2017

Een zwangerschapsmaxirok.

Geen makkelijker project dan een maxirok. 
Ik nam een 2 m grote lap stof uit mijn kast, naaide een koker en rimpelde gelijk zot. Rekker aan de bovenkant, zoom aan de onderkant, sierknoopjes op de rekker, en klaar. (Da's echt tof om te doen alsof dat dat in een wip in elkaar zit, maar stiekem naai ik daar toch best lang op. Gewoon ter info ;-).)

Nu weet ik niet helemaal wat ik ervan moet vinden. 'k Vind hem heerlijk om dragen, ik voel mij zelfs een beetje prinsesserig, maar soms lijkt het op de foto's toch ook gewoon een massief gordijn... Dat een collega van mij daags na het dragen van mijn rok over een witte. ietwat te grote. driekwarts-. jawel, ik herhaal - driekwartsbroek zei dat ze die laatste toch mooier vond, deed mij al helemaal twijfelen. Yay or nay, wat denken jullie?



Wie het wel een hit vindt, dat zijn mijn (reeds gebaarde) kinderen. Geen betere verstopplaats of kampeerplek dan tussesn mijn benen. Yay. Voor hen, althans.
Checkt dees. Ik en mijn drie kinderen.

donderdag 6 juli 2017

Een slaapzakje.

Omdat heel dunne slaapzakken moeilijk te vinden zijn - zeker in de grotere maten, zeker als je je geen ongeluk wil betalen, en zeker als ze ook niet te lelijk mogen zijn - (een gat in de markt, kzweeretu!), maakte ik er eentje zelf.

Ik dacht zo "tricot, dat is aangenaam. Da's wel wat warmer dan katoen, maar ik vind dat zachter slapen. En je doet dan geen pyjama aan, gewoon die slaapzak, en 't is in de sacoche".

De echtgenoot, die wilde geen onzichtbare rits, en zijn wil is wet als het over kindjes te slapen leggen gaat. De echtgenoot, die legt de kindjes te slapen. In 98% van de gevallen. Misschien ook vaker. Als hij later dan gewoonlijk thuis is, durf ik mijn gasten al eens langer op te laten, zodat hij ze toch in bed kan leggen. Want hij kan dat als de beste. Of ik suck daarin, dat kan ook(*). In ieder geval, een gewone stevige rits, middenvoor. Geen tralala.

Ik nam een bestaande dikke slaapzak, tekende die over op papier, knipte dat papier uit, tekende over op de dunne tricot, knipte die stof uit, en naaide in elkaar. Tadaah. Gelukkig deed ik dat al eind mei, zodat Amélie tijdens ons weekje Portugal en de daarop volgende Belgische hittegolf  niet weggesmolten is. Hoeraatje.

't Was wederom een snel-klaarproject. Het stomste werk was de versteviging knippen om geen hobbelrits te krijgen. Het langste werk was het biais aan de hals stikken. Dat loopt in één stuk door, en ik heb daar meer dan vijftig spelden voor gebruikt. Het kunnen er ook honderdvijftig geweest zijn. Om daarna die overlap aan de schouders dicht te naaien met knoopjes, want met een rits middenvoor is een open schouder compleet nutteloos. Dat had ik op voorhand mogen bedenken, want mijn basisslaapzak had een rits in de zijnaad. Oeps. Te onthouden voor een volgende slaapzak dan maar? Jaja, maar ik weet niet of we dat nog doen, slaapzakken. Binnenkort mag die kleine wel eens in haar grote bed slapen, in plaats van enkel spelen en foto's laten nemen, en doet een kind dat dan nog, slaapzakken aandoen? GEEF MIJ RAAD, ALSTUBLIEFT-DANKUWEL! Ondertussen gaat die slaapzak als't moet 's morgens in de was, en ligt die 's avonds terug klaar. Efficiënt, jawel!

 






 


(*) Een keer ze vijf jaar oud zijn, of Timo heten -ik weet niet precies wat het hem doet- dan kan ik dat ook. Maar tweejarige Amélies in bed leggen, da's miserie. Dus wie weet, misschien groeit het eruit, tegen dat ze vijf is, of als ik haar consequent Timo begin te noemen.
Ik mag haar overigens wel uit bed halen. Want dat kan ik als de beste. Of mijn echtgenoot suckt daarin, dat kan ook. Tweejarige Amélies uit bed halen, da's miserie voor hem. (**)

 (**) Of ze een moeilijk karakter heeft, die dochter van ons? Bwa neet, naar 't schijnt lijkt ze gewoon op de mama. 

Patroon: uit de losse hand
Stof: al eerder te zien op deze blog, en ik ben te lui om het op te zoeken, maar 't zat dus al een tijdje in de kast, en 't is van Lillestoff

donderdag 29 juni 2017

Een Gracejurkje.

Nadat ik besloten had geen enge beer af te geven (alhoewel ik die dankzij jullie tips - even grote pupillen en een mondje - al veel schattiger gekregen heb), ging ik toch voor een jurkje.

Ik had geen zin in mijn vertrouwde recept (Lila's o-ve-ral), en probeerde het gratis babypatroon van Emma en Mona uit. Net als Handmake Mieke heb ik ook de rok gevoerd, om de simpele reden dat mijn bovenstof doorzichtig is.  


Het jurkje sluit met superschattige bloemenknoopjes. Ik had maar vijf rode, maar ik wist dat er in mijn kilo restknopen nog een roze bloempje was. Bleek dat toch wel niet van dezelfde serie zeker?  Hashtag klein gelukje!

De zoom onderaan heb ik understitched. Ik had dat ook met de hals moeten doen, maar 'k had dat te laat beseft en alles hing al vast en toen heb ik maar wat met de hand gefoefeld. Sorry Fien!



Al bij al ben ik wel tevreden met het resultaat. Veel beter dan een enge beer.



Patroon: Grace jurk
Stof: naamloos, van bij Mandemie

maandag 26 juni 2017

Een beetje een enge beer.

Zo van die stofjes die je hart stalen, die mag je niet in je kast laten liggen. Een restje bruin met blauwe bloemetjes en vlindertjes, dat wordt een ideale beer, dacht ik, en ik begon eraan. Ik begon er vorig jaar in augustus aan. Ik ging op reis en vond het vervelend dat ik geen naaimachine mee kon sleuren op het vliegtuig en had dus wat kleine knuffelprojectjes bij, eventueel zelfs om al met de hand te naaien. 
Daar ben ik moedig aan begonnen, en toen waren we opeens juni 2017.

Ik haalde het pakketje - dat nog steeds te mooi was om in de kast te laten liggen - voor een tweede maal uit de kast, en zette mij achter de machine. Beter. Ondertussen snuffelde Amélie in de lintendoos van mijn overgrootmoeder, en reikte sokkenboordjes aan, en ook een restje tule voor een rokje, en een lintje om de niet zo netjes gestikte tule te verbergen. Dank je Amélie.


Op voorhand had ik besloten een klein hartje op de buik van de beer te naaien. 't Zou dienen als geboortecadeautje voor een schattig meisje, en daar staan hartjes bijzonder goed bij. Hartjes in de ogen, dat leek mij ook wat. De beer die op slag verliefd wordt op dat mensenkind, hoe vertederend.

En toen, toen was de beer af, en keek hij mij aan. Ik werd er een beetje bang van. Ik weet niet precies hoe het komt. 't Is iets met de ogen. Ik heb al knopen bovenop de hartjes gelegd, om te zien of dat beter werd, maar dat was dus niet het geval. Uiteindelijk vind ik de combinaties vlinder-beer ook niet geweldig.




Ik wil geen nachtmerries van een pasgeborene op mijn geweten, en naaide daarom een ander babycadeautje. Met nog een stofje dat mijn hart stal. Maar da's voor een volgende keer.

Ondertussen is de beer al geadopteerd. Die dochter van mij is blijkbaar niet zo kieskeurig. Maar toch een kleine oproep: zien jullie wat het probleem is met de beer, en hoe ik het moet oplossen? Een lieve snoet zou hem toch beter staan.

patroon Beer: Feest in't knutselbos

zaterdag 17 juni 2017

Een Sweet Summersuit.

Gisterenochtend las ik het blogbericht met het prachtige (gratis!) patroon om een zwempakachtig speeldingetje te maken, gisterenmiddag was het genaaid, deze namiddag konden foto's genomen worden tijdens een potje waterpret in ons tuintje, en deze avond staat het op de blog.
 De lintjes zijn heb ik fout afgeknipt en zijn nu te kort, maar dat kan de pret niet bederven. Nu dat de lengte speelproof bevonden is, ga ik die gewoon vaststikken.

Als je vindt dat er te veel foto's bij staan, mijn excuses - 'k heb nochtans al hard geselecteerd. Neem toch even de moeite om door te scrollen naar de laatste foto, want dat snoetje, da's goddelijk. Beloofd.





 






Voilà,van patroon tot blogbericht in een wip. 't Mag ook een keer.

Stof: Qjutie4kids (vorig seizoen)

dinsdag 13 juni 2017

Een poppenbuggy

Het is lang geleden dat jullie nog wat van me gehoord hadden. Daar had dit bericht veel mee te maken. Nu de vermoeidheid over is, keert de naai- en bloggoesting stilaan terug. Nog niet helemaal precies, en ik vind dat nogal ergerlijk, maar kijk, we beginnen klein. Om erin te komen: een nieuw buggyzitje voor mijn poppenmoedertje. Het origineel was - eh - niet echt mijn stijl: iets te roze, en iets te schreeuwerig. Omdat het grijs-roze onderstel wel behouden zou blijven, besloot ik voor de optie 'iets minder roze en iets minder schreeuwerig' te gaan. Een lapje Lily Balou werd uit de lappenmand gehaald, en twee uur later zag ik mijn dame al door de tuin hossen. Kind content, moeder content.

Ik had het vorige hoesje ontmanteld - enfin, niet dat dat veel werk was, want het scheurde al langs alle kanten door - en dat was dan het patroontje voor mijn eigen buggyhoes. Het origineel was afgewerkt met biais, maar ik ben daar niet zo'n fan van, dus heb ik mijn stuk gedubbeld. Da's een dikke plus, achteraf gezien, want de stof is maar aan ene kant mooi, en op de achterkant van die buggy wordt precies toch evenveel gekeken.

En ziehier, het resultaat:





Patroon: oude buggyhoes
Stof: Lily Balou van Mon Depot

zondag 12 maart 2017

#happythings2017

Liesellove is niet vies van een uitdaging, dat weet onderhand iedere doorwinterde bloglezer. Deze keer start ze #happythings2017 op, om bewuster de kleine schoonheden in het leven op de gevoelige plaat vast te leggen. Omdat dat een doel is waar ik mij in kan vinden, doe ik lekker mee.


Ik digitaliseerde foto's terwijl ik vrolijke sokken aanhad, op de carnavalstoet van Ledeberg zagen we leutige veters, die kinders van mij - happy happy happy happy (de dochter houdt van het potje!) happy things, het eerste lenteweekend van het jaar was heerlijk, en ik genoot van het uitzicht op De Krook.